رضوان حضرت منّان است و چون بر خلاف اين بود مغضوب حضرت اله و مطرود آن درگاه است و در «يوم تبلى السرائر »^۱ معقود شدايد عذاب و زواجر است .

نظم

اى كه كردى مر خلافت را قبول !سر نبايد تافت از امر رسول
عدل ، شرع است و مكن از وى گذرزان كه شد كار خلافت پر خطر
سعى كن تا كار خود آسان كنىحق كنى گر قهر و گر احسان كنى
شه از آن رو^۲سايه رحمان بودكآفتاب عدل او تابان^۳بود
در ثناى عادلان روح الامينخواند^۴«اللّه يحبّ المقسطين »^۵
و چون از اين مقدّمات ، خطر ^۶ حكومت و خلافت مفهوم گشت ، ببايد دانست كه ^۷ سلاطين عرصه جان و خواقين ملك عرفان ، شرطى ^۸ چند ذكر كرده اند كه چون سلاطين و حكّام بدان قيام نمايند ، امور سلطنت و حكومت ايشان در دين و ^۹ دنيا نظام يابد ، و حقّى چند از رعايا بر ذمّت ايشان ثابت داشته اند كه هر گاه به اداى حقوق آنها اقدام فرمايند ^۱۰ از شرّ عذاب اخروى ايمن گردند .
و ^۱۱ اگرچه صفت عدالت چنانچه شرح يافت ، متضمّن جمله اينها و غير اينهاست ؛ ليكن ^۱۲ ايراد بعضى از روى تفصيل مستلزم منافع بسيار است . امّا شرايط سلطنت ، ده است:
اول ^۱۳ آن كه هر واقعه اى ^۱۴ كه پيش آيد ، پادشاه و حاكم ، خود را يكى از رعايا تصوّر نمايد و ديگرى را بر خود حاكم ببيند ^۱۵ و در آن حال هر حكم ^۱۶ از ديگرى بر