يعنى هر كه سخن ^۱ ديگرى پيش تو گويد ، بى شك سخن تو پيش ديگرى برد .
سيوم ^۲ آن كه چون به جهت زَلّت و يا تقصيرى بر مسلمانى غضب كند و وجه امكان عفو باشد ، از سه روز بيشتر تأخير عفو نكند ^۳ مگر آن كه غضب به جهت امرى كرده باشد كه در آن نقصان دين بوده باشد ؛ چه در اين معنى اگر همه عمر ، او را مهجور گرداند ^۴ شايد . اما در امور دنيوى ^۵ عفو ، اولى تر . در اذكار مذكور است كه هر كه او عفو كند ^۶ گناه ^۷ برادر مؤمن را ، خداى عزّ وجلّ ، عفو كند گناهان او را روز قيامت .
در خبر است كه حق ـ جل و علا ـ وحى فرمود به يوسف عليه السلام كه: «اى يوسف! بدان سبب كه عفو كردى از برادران خود ، نام تو را بلند گردانيديم» . ^۸
چهارم آن كه فيض عدل و احسان بر جميع رعايا ^۹ عام گرداند و در نشر احسان ميان اهل و نااهل تميز نكند ؛ زيرا كه پادشاه ، سايه حق ^۱۰ است . چنان كه ^۱۱ رحمت حق ـ عزّ اسمه ـ كافر و مؤمن را شامل است ، هم چنين عدل ^۱۲ عادل بايد كه نيك و بد را شامل بود . در خبر است كه فاضل ترين عقل بعد از ايمان ، دوستى كردن است با خلق و نيكى كردن با نيكان و بدان و نبينى كه حضرت حق ـ جلّ و علا ـ در بهترين اشيا كه ^۱۳ حيات است و بدترين اشيا كه موت است ، مساوات رعايت فرموده و آب و نان را بر جمله عام گردانيده .
پنجم آن كه به سبب تجبّر و حكومت پادشاهى ، به استيلاء ، نظر در حرم مسلمانان نكند و بى استيذان در منازل ^۱۴ رعايا نرود . نقل است كه رسول عليه السلامبا جلالت حكم و نبوّت بر در خانه مسلمانى كه ^۱۵ شدى ، سه بار آواز دادى . اگر اجازت دادندى