نظم

از مرّ^۱گناه خويش برخيزدر سايه لطف دوست بگريز
زارى مكن ار نجات خواهىوز سينه بر آر دود آهى
باشد كه به ناله كار سازىسرمايه خويش در نبازى
چه هرچند كه از تلويث خبايث و تخبيث آلايش ، لايق اين درگاه نه اى ^۲ و از قبح ضماير و خبث سراير در خور اين بارگاه نه ، نوميد هم مباش كه چون باد بى نيازى از جناب كبريايى ^۳ دميدن گيرد و نسيم عنايت از بوادى كرم وزيدن گيرد ، سحره