حضرت بى نياز بناليد و گفت: الهى ^۱ بيست سال بندگى حضرت تو كردم . بعد از آن بيست سال ديگر است كه دواعى نفْس و هوا و ^۲ اغواى ^۳ شيطان ، عنان اختيار من از دست توفيق ربوده اند و از ذروه درجات طاعت در حضيض ^۴ حرمان و مخالفت انداخته و اكنون ندانم كه اگر عنان نفس از راه خلاف بازكشم ، شايسته خلعت قبول گردم يا نى؟ از ملأ اعلى ندايى شنيد كه: «أحببتنا فأحببناك ، و تركتنا فتركناك ، و عصيتنا فأمهلناك ، فإن رجعتَ إلينا قبلناك» ^۵ يعنى لاف محبّت ما زدى ، سكّه محبّت تو در ميان آسمانيان زديم . پس ترك ملازمت درگاه ما كردى ، تو را در غرقاب جهالت رها كرديم . پس مَركب مراد در ميادين ضلالت به جولان درآوردى ، زمام مهلت تو را فروگذاشتيم . پس اگر به درگاه كرَم ما بازگردى ، وجود تو را ^۶ به خلعت توبه ، مزّين گردانيم و نام تو را در ديوان مقبولان ، ثبت فرماييم و منشور محبّت تو را در مجلس روحانيان بخوانيم كه «إنّ اللّه يحبّ التوّابين و يحبّ المتطهّرين »^۷.

نظم

بنده همان به كه ز^۸تقصير خويشعذر به درگاه خدا آورد
إلهي لئن جلّت وجمّت خطيئتيفعفوك عن ذنبي أجلّ و أوسع
اى سعادتمند! چون دانستى كه توبه عبارت است از ترك گناه ، بدان كه گناه ، عبارت است از هرچه مخالفت امر حق ^۹ باشد از فعل و ترك ، و مخالفت حقْ سمّى است كه در روح ايمان ، سرايت مى كند و به آلام نار جحيم مى كشد و به هلاك ابدى و خسران سرمدى مخالف مى انجامد . پس تدارك سمّ خلاف به ترياق توبه در ايّام مهلت و اوان فرصت كه ممكن التدارك است ، از واجبات بايد شمردن و از اين جهت