نظم

اى چو الف ، عاشق بالاى خويشانس تو با وحشت و سوداى خويش
فارغ از اين مركز خورشيد گردغافل از اين دايره لاجورد
بر سر كار آى^۱چرا خفته اىكار چنان كن كه پذيرفته اى
مست چه خفتى^۲كه كمين كرده اندكارشناسان نه چنين كرده اند
زآمدن مرگ شمارى بكنمى رسدت زود حصارى بكن
و در وصاياى لقمان عليه السلام آمده است كه: اى فرزند! در توبه تأخير مكن و در انابت تقصير ^۳ منماى كه لشگر اجل از تاختن خود كسى را خبر نكرده است و از صدمه صاعقه موت ، هيچ كس ^۴ جان به در نبرده كه «كلّ نفس ذائقة الموت » .^۵

نظم

فلو كان في الدّنيا بقاء لساكن^۶لكان رسول اللّه فيها مخلّدا^۷
پس عاقل به حقيقت ^۸ كسى بود كه چشم دل را از خواب غفلت ، بيدار سازد و كلبه جان را به نور تأمّل ، روشن گرداند و به يقين بداند كه لشگر اجل ، پيوسته به كين ^۹ جان ، كمر بسته و صيّاد مرگ در كمين صيد عمر ، نشسته و مطيّه حيات ، نااعتماد و بنياد زندگى ، برباد و چشم زمانه ، بر راه و رشته عمر ، كوتاه و كار دنياى غدّار ، بى اعتبار و اساس امورش ناپايدار و وثاق مطالبش بس نااستوار است . پس دنس قبايح اطوار افعال را از صفايح طومار اعمال خويش به مياه توبه و اعتذار و انابت ^۱۰ و استغفار فروشويد و اوان فراغت و ازمان فرصت را مغتنم شمرده ، در پاك ساختن راه و رفع حجاب وصول به سعادت لقاء اللّه ، تهاون ^۱۱ و تقصير ننمايد ^۱۲ تا از خطر