خسران و ضرر خذلان «و من لم يتب فاُولئك هم الظالمون »^۱ در امان باشد و به نعيم سرمدى در جنان فايز گردد كه «و أمّا من خاف مقام ربّه و نهى النفس عن الهوى فإنّ الجنّة هي المأوى » .^۲

نظم

هر دم از عمر مى رود نفسىچون نگه مى كنى نمانده^۳بسى
اى كه پنجاه رفت و در خوابى!مگر اين پنج روزه دريابى
عمر برف است و آفتاب تموزاندكى ماند و^۴خواجه غرّه هنوز
خجل آن كس كه رفت و كار نساختكوس رحلت زدند و بار نساخت
اى تهى دست رفته در بازار!ترسمت پرنياورى دستار
برگ عيشى به گور خويش فرستكس نيارد ز پس تو پيش فرست
هر كه مزروع خود بخورد و^۵خويدوقت خرمنش خوشه بايد چيد
نيك و بد را چو مى ببايد مردخنك آن كس كه گوى نيكى برد
اى سعادتمند! اگر بندگان را معرفت كمال رأفت و مرحمت و وفور عنايت و عاطفت حضرت رئوف رحيم ، بى سابقه عملى و واسطه خدمتى در باب خويش حاصل بودى ، خجل گشتندى و هرگز مكافات آن را به اقدام بر عصيان روا نداشتندى و چون به حكم نصّ حديث «كلّ بني آدم خطّاء» ^۶ هيچ كس از دست شرّ اعداى معصيت ، در حصن حصين عصمت ، جاى نمى يابد ، هرگاه گَرد ^۷ گناه ، آينه دل ايشان را سياه كردى ، به مقتضاى و «خير الخطّائين التّوابون» ^۸ بلا توقّف ، آن را به منديل انابت ، پاك ساختندى و از حمل اوزار اصرار ، ابا نمودندى .