نقل است از شيخ ذو النّون مصرى ـ قدّست أسراره ـ كه روزى بر كنار آبى وضو مى ساخت . كژدمى ديد كه از صحرا مى دويد . چون ^۱ كنار آب رسيد باستاد ^۲ و ضفدعى از آب بيرون آمد و آن كژدم بر پشت آن ضفدع سوار شد و آن ضفدع از آب بگذشت و آن كژدم از پشت او فرو آمد و روانه شد . شيخ از اين صورت متعجّب شد و گفت: اين حال ، بى سرّى نيست . شيخ هم از آب بگذشت و نظر بر كژدم گماشت . كژدم مى دويد و شيخ بر اثر او مى رفت تا به سايه درختى رسيد . جوانى را ديد در سايه درخت ، خفته و مارى عظيم از طرف ديگر مى آمد و قصد هلاك ^۳ آن جوان كرده بود . ^۴ چون مار از آن طرف نزديك آن جوان رسيد ، كژدم از اين طرف برسيد ^۵ و زخمى بر مار زد و مار ، بر جاىْ هلاك شد و كژدم بازگشت و بر كنار آب آمد ^۶ و باز آن ضفدع از آن ^۷ آب بيرون آمد و كژدم بر پشت آن ^۸ سوار شد و از آب بگذشت .
شيخ با خود انديشيد كه اين جوان از اولياء اللّه است . پس بازگشت و به نزديك جوان آمد . چون بدو نزديك شد او خمر خورده بود و مست ، خفته و رايحه خمر از او مى دميد . شيخ را تعجّب زياد ^۹ شد . در اين حال آوازى شنيد كه: اى ذو النون! چند تعجّب كنى؟ اگر بدرقه حفظ ما ^۱۰ رعايت اتقيا و معصومان ^۱۱ و احرار كند ، پس اشقيا و فجّار و عصات و اشرار را كه رعايت كند؟ و اگر سيلاب عفو ما اوساخ تيره روزگاران عاصى را نشويد ، كه شويد؟ و اگر درياى رحمت ما سرگشتگان تيه ضلالت را دست نگيرد ، كه گيرد؟ و اگر سحاب كرم ما امطار هدايت بر جان تايهان ^۱۲ بوادى غفلت نبارد ، كه بارد؟ و اگر نسيم عنايت ما كشتى غرق شدگان درياى طبيعت و اهوا ^۱۳ را ^۱۴ از غرقاب مخالفت ، به ساحل توبه و انابت ^۱۵ نيارد ، كه آرد؟ شيخ را وقت خوش