على محمّدٍ و هو الحقُّ مِن ربّهم كفَّر عنهم سيّئاتِهم و أصلحَ بالَهم » ¹ مؤكَّد و مؤيَّد ² است . پس بلاشبهه ، بجز اين طريق ³ مسلوك داشتن و يا ديگرى را وسيله انگاشتن ، تخم وبال ⁴ در اراضى مآل خود كاشتن و خاك در ديده بخت خود ، انباشتن است .

نظم

گمان مبر كه بجز پيروى حضرت اوبه منزلى برسى يا رهى برى به مراد
كه ختم گشت بر او كار جلمه دين هانظام يافت از او هم معاش خلق و معاد
اى سعادتمند! چون از مضمون ميمون حديث ^۵ حضرت رسالت پناهى عليه السلا ^۶ و كلام واجب الاكرام الهى عز و جل ^۷ واضح گشت كه فوز به جميع سعادات و جمله كمالات ، در ايمان كامل مندرج و آن در متابعت آن حضرت ، مندمج است و شك نيست كه هرچند قواعد اتّباع ، محكم تر و بناى انقياد و اطاعت ، بر اصل تر ، روابط نيل اسباب مرادات اخروى و سلطنت مملكت معنوى ، ميسّر و ^۸ مهيّاتر ^۹ و صاحب آن ، به دولت قرب حضرت احديّت و عنايت بى نهايت جناب صمديّت ، نزديك تر و هرچند آن قواعد و بنا سست تر ، وسايط نيل ، كم تر و صاحب ، دورتر .
پس به يقين ، گوى اين سعادت ، صادقانى ربوده اند كه به مقتضاى «وجاهِدوا في اللّه حق جهاده »^۱۰ نفس امّاره را در ميدان غيرت ، پايمان رياضت ساخته اند و سر هوا را بر دار ادب كرده ، عساكر شهوات را به صولت جند محبّت ، شكسته ، چشم شيطان هوس را به تير توحيد ، دوخته ، خس و خاشاك اغراض را بر باد اعراض داده ، آيينه دل را به صيقل صدق زدوده ، روضه روح را به روايح رياحين ارادت و فوايح عبير متابعت ، مروّح گردانيده و دماغ جان را به عطر اطاعت ، معطّر كرده و ديده جنان را به