حق نگزارد آن كه حمد نگفت پروردگار را و چيزى كه ^۱ مثمر سعادت دو جهانى بود ، يقين ^۲ كه اكمل و افضل بود و حضرت اميرالمؤمنين على ـ كرّم اللّه وجهه ـ ^۳ در بعضى از خطب ، به جميع اين معانى ، اشعار مى نمايد ؛ چنانچه مى فرمايد: «الحمد للّه الذي جعل الحمد مفتاحا لذكره ، و سببا للمزيد من فضله ، و دليلاً على آلائه و عظمته» . ^۴
اكنون چون اين معانى ، به وضوح ^۵ پيوست ، بدان كه حضرت نبوى عليه السلا ^۶ بدين كلمه اولى تنبيه مى فرمايد طالبان توحيد عيانى و راغبان لقاى ربّانى را كه وصول به درجه اصحاب توفيق و حصول مرتبه ارباب تحقيق ، به سپردن طريق نفى و اثبات ، ميسّر گردد ؛ چنان كه به نفى ، از غير حق مطلق ، اعراض نمايند و به اثبات ، نهال وحدت ذات بى همتاى را در اراضى عقيدت خويش ، منغرس گردانند ؛ چه مادام كه حصين نفى ، به اصل غيريّت نرسانند ، نفس را از شرّ شرك ، باز نرهانند ^۷ .

نظم

تا نگردانى ز غير دوست روىدم ببند و هيچ از عشقش مگوى
لاف عشقش آن زمان از تو نكوستكز دل خود دور سازى غير دوست
و ^۸ تا گلبن وحدت را ^۹ به زلال اثبات ، تسقيه نفرمايند ، غليان تردّد و خلجان تزلزل را به مياه تحقيق ، تسكين ننمايند .

نظم

گر گلبن وحدتش به جان بنشانىو آن را ز زلال صدق^۱۰آب افشانى
ديرى نشود كه چينى از وى گل وصلوز نخل مراد ، داد خود بستانى
و نزد جميع اهل كشف و شهود ، تحصيل مراسم مقصود ، به وسيله اين ذكر