عطوفت و عنايت و مرحمت ، تخبير ^۱ مى فرمايد كه ^۲«الّذين يذكرون اللّه قياما و قعودا و على جنوبهم و يتفكّرون في خلق السّموات والأرض ربّنا ما خلقتَ هذا باطلاً سبحانك فقِنا عذابَ النّار »^۳الآية .

نظم

اين است ره ار تو مى سپارى بسپرور نه مى ريز خاك حسرت بر سر
اى سعادتمند! غايت سعى روندگان سبيل سداد ^۴ و پويندگان طريق رشاد ، ^۵ وصول است به مقام وحدت و ^۶ مشاهده تجلّى ^۷ جمال ذات حضرت ؛ زيرا كه ايمان تام را ـ كه مفتاح خزانه نعيم ^۸ ابدى و عنايت بى نهايت سرمدى است ـ به حكم كلمه طيّبه «اليقين الإيمان كلّه» ^۹ حاصل يقين كامل به وحدانيّت حضرت وحيد مجيد كه حقيقت توحيد ، آن است ، شناخته اند و به يقين دانسته كه اين سعادت ، دست ندهد جز [به] عبور بر صراط اين مقام مذكور ، و زاد اين راه ، ذكر «لا إله إلاّ اللّه » را يافته اند چه طالب وحدت ، تا رفع كثرت نكند ، قطعا به مقصود نرسد و كلمتين «لا إله» قامع اسنان كثرات ^۱۰ است از افواه دل و كلمتين «إلاّ اللّه » مصوّر نقش وحدت است بر صفايح ^۱۱ خاطر .
و تحصيل مرام به معونت اين ذكر چنان بود كه مؤمن طالب ، بعد از توبه و طهارت ، به عبادت قيام نمايد و بعد از اداى طاعت ، بدين ذكر لسانى به موجب «فاسعَوا إلى ذكر اللّه »^۱۲ اشتغال فرمايد ^۱۳ و جمله آدابى كه قبل از اين مذكور شده ، مرعى مى دارد تا آن گاه كه آتش محبت و شوق ذاكر به منفخ ^۱۴ «لا إله» اشتعال ^۱۵ پذيرد و در