خاشاك خواطر و وساوس گيرد و جميع آن را بسوزد و شراره[اى] از آن در مشكات باطن افتد و مصباح فكرت بِدان برافروزد و ديده جانش به كحل الجواهر «إلاّ اللّه » مكحَّل شود و جريده جنانش ، زرافشان عشق دولت گردد . پس به چشم سِرّ ملاحظه انوار ربّانى و اسرار حضرت صمدانى مى كند و به قوّت استضائت ^۱ آن انوار ، به جانب سرادقات عالم وحدت مى خرامد و طىّ منازل كثرات مى نمايد و به ادراك هر مرتبه از مراتب قرب ، ازاله شكوك و شبهات مى فرمايد و فريده يقين و ايمان را به حكم «قل انظروا في ملكوت السّموات والأرض »^۲ در عمّان عوالم معنى مى طلبد . تا آنگاه كه در لجّى بحر تجلّى ذاتى غرقه گردد و صدف توحيد عيانى ، در دست مراد اوفتد و در اوان اين عيان ، لئالى حقيقت «إليه يصعد الكلم الطّيب »^۳ مشاهده ^۴ شود و ^۵ درر اسرار تعظيم حضرت جبّار ، مر امثال اين اذكار را كه «مَثَلُ كلمةٍ طيّبةٍ كشجرةٍ طيّبة^۶أصلُها ثابتٌ و فرعُها في السّماء »^۷ مخزون صدور اولى الابصار گردد .
و بيان اين مقاصد مى فرمايد آنچه در آثار وارد است كه ^۸ «لا إله إلاّ اللّه يُنبِت الإيمانَ في القلبِ كما يُنبت الماءُ البقلة» يعنى مياه كلمه توحيد لا إله إلاّ اللّه ، گياه ايمان را در اراضى دل چنان ^۹ مى روياند كه آب ، ^۱۰ نبات بستان را .
و بر اهل صفا و اصحاب تقوا مخفى نيست كه حصول كمال ايمان ، موصل است به رحمت رحمان و عنايت حضرت منّان و سبب نجات بنده است از عذاب نيران و موجب فوز او به نعيم دار الامان و او نتيجه اجراى ^۱۱ كلمه «لا إله إلاّ اللّه » است بر زبان با صدق و اخلاص جنان ؛ ^۱۲ چنانچه بيان آن كرده آمد . ^۱۳ پس بى شك كليد باب سعادت