اخروى ، همين ذكر ^۱ بود و حبيب حضرت اله هم از اين معنى آگاه مى گرداند طالبان لقاء اللّه را كه: «لا إله إلاّ اللّه مفتاح الجنّة» . ^۲

نظم

به زير گلبن وصلش نخوانده بلبل جانسرود عشق بجز «لا إله إلاّ اللّه »
اى سعادتمند! مرشدان طريقت و سالكان راه حقيقت كه در ترقّى بر معارج و عروج بر مدارج و كسب معارف و سير بر مراتب و مواقف و ملاحظه اطوار و مشاهده انوار ، توسّل به ذكر «لا إله إلاّ اللّه » نموده اند ، در اشتغال بدان ، رعايت ^۳ امرى چند فرموده اند كه هر يك از آن طالبان كمال و راغبان وصال و تشنگان زلال جمال حضرت ^۴ ملك متعال را رابطه عظيم و واسطه جسيم است در ^۵ وصول به مقاصد و حصول ^۶ مطالب ، و اطلاع بر فوايد آن ، مباشران آن را معاون و معاضد بلكه واجب است و اصول آن سه است:
اول در حين ذكر ، حبس نَفَس كردن و در اين چند حكمت ^۷ است:
يكى آن كه كثرت ذكر را منافع بيشتر است ؛ چنانچه اين معنى در احاديث و آيات ، مقرّر است و تحليل روح در هر حركتى كه بود ، واقع است و در كثرت ، زياده گردد و حبس نَفَس مانع آن است ؛ چنانچه نمطى از اين سخن در بعضى احاديث ، گذشته است و از معتقدات هنديان در اين امر هم مذكور شده . ^۸
ديگرى آن كه جمع خاطر ^۹ از خواطر و حواس از احساس كه در جميع عبادات ^۱۰ اساس كلّى است ، بدون آن ميسّر نيست .