حديث بيست و هفتم

۰.أيُّما راعٍ لم يَرحَمْ رعيَّتَه حَرَّمَ اللّهُ عَلَيه الجنَّةَ. ^۱

۰.يعنى: هر حاكم كه بر رعيّت خود رحم نكند ، خدا جنت را بر او حرام گرداند.

واليى كو ز غايت عظمتترك رحمت به خاص و عام كند
مالك الملك هم بر آن بى رحمجنت خويش را حرام كند

حديث بيست و هشتم

۰.ما مِنْ أَميرِ عَشيرَةٍ إلاّ يُؤْتى بِهِ يَوْم القِيامَةِ مَغْلُولاً حَتَّى يفك عَنْهُ العَدْل أَوْ يوبقه الجَوْر. ^۲

۰.يعنى: هر كس در دنيا بر ده كسى امير بوده باشد ، او را غل كرده به صحراى محشر آورند ؛ عدل ، او را رهايى دهد از بند، و جور ، او را هلاك گردانَد.

هر كجا حاكمى بُود در دهرغل به گردن به محشر آرندش
عدل ، او را خلاص گرداندجور سازد هلاك در بندش

حديث بيست و نهم

۰.مَنْ وَلَّى شَيْئا مِنْ أَمْرِ المُسْلِمين فَاحْتَجَبَ عَنْ اُولِى الحاجَةِ وَ الضَّعَفَة اِحْتَجَبَ اللّهُ عَنْه يَوْمَ القِيامَة. ^۳

۰.يعنى: هر حاكم كه روى را پنهان كند و محجوب سازد خود را از محتاجان و ضعيفان ، محجوب شود روز قيامت از او حضرت سبحان.

حاكمى كو پنهان شود از خلقتا نبينند اهل حاجاتش
حق تعالى از او شود محجوبدر جزا اين بُود مكافاتش