1.نسبتى به كفرعما روستايى در منطقه شقيف جبل عامل لبنان است.

2.آقابزرگ در كتاب الذريعة (ج۳، ص۷۳)، ولادت كفعمى را حدود ۸۲۸ق، ذكر نموده است؛ اما صاحب كتاب اعيان الشيعة (ج۲، ص۱۸۴) در كتاب خود اين گونه آورده است: «آن چنان كه خود در ارجوزه اى از تصنيفاتش در علم بديع نقل مى كند كه وى در سن سى سالگى است و تاريخ اتمام اين ارجوزه را در سال ۸۷۰ق، ذكر نموده است، بنابر اين دليل ثابت مى شود كه وى در سنه ۸۴۰ ، متولد شده است».

3.علامه امين در كتاب اعيان الشيعة (ج۲، ص۱۸۴) مى گويد: «تاريخ وفات كفعمى مجهول است»، ولى در بعضى مواضع ذكر شده است كه وى در سال ۹۰۰ق، از دنيا رفته است و لكن مأخذ اين قول مشخص نيست، ولى مسلم آن است كه كفعمى در سال ۸۹۵ق، در قيد حيات بوده است؛ چراكه اين تاريخ فراغتش از تأليف كتاب المصباح است و كتاب ديگرى در تأليفات كفعمى نمى توان يافت كه تاريخ تأليفش بيشتر از اين كتاب باشد. حاجى خليفه در كشف الظنون (ج۲، ص۱۹۸۲) در ذيل معرفى كتاب نور حديقة البديع و نور حديقة الربيع تاريخ وفات كفعمى را سال ۹۰۵ق، ذكر مى نمايد و اسماعيل پاشا در ايضاح المكنون (ج۱، ص۱۹۲) و هدية العارفين (ج۱، ص۲۴)، آقابزرگ در الذريعة (ج۱، ص۳۵۵)، زركلى در الاعلام (ج۱، ص۵۳) و عمر كحالة در معجم المؤلفين (ج۱، ص۶۵) همگى از حاجى خليفه نقل قول نموده اند، در حالى كه اين گفتار حاجى خليفه هيچ سند استوارى ندارد. در كتاب طليعة هم تاريخ وفات كفعمى را سال ۹۰۰ق، ذكر نموده كه البته اين قول نيز موثق نيست. حر عاملى در امل الامل (ج۱، ص۱۶۱) در ذيل تعريف محمّد بن زيدالدين بن على بن شمال العاملى مى گويد: «كفعمى از تلاميذ شيخ بوده و در سال ۸۹۸ق، نزد وى درس خوانده است؛ آن چنان كه به خط خود كفعمى، در برخى از كتب فقهى اش، به اين قضيه اشاره نموده است». در مورد محل دفن كفعمى نيز اختلاف وجود دارد. در كتاب طليعة آمده است كه وى در كربلا مدفون شده است و در برخى كتب ديگر نيز مدفن وى را موطن او دانسته اند. جريان از اين قرار است كه وى وصيت نموده بود تا جنازه اش را در كربلا دفن نمايند؛ در زمينى كه به عقير مشهور است و اين نكته در حواشى اى كه بر كتاب المصباح داشته، مشهود است سألتكم باللّه ان تدفوننىاذا متّ فى قبر بارض عقير فانّى به جار الشهيد بكربلاسليل رسول اللّه خير مجير ولى بعد از سفرى كه به موطن خود داشته، در همان جا از دنيا مى رود و در همان مكان او را دفن مى نمايند (ر. ك: اعيان الشيعة، ج۲، ص۱۸۷).