مبارزات

حجت الاسلام والمسلمين فلسفى، دوران سياه ستم شاهى طاغوت اوّل، رضاخان را نيز ديده بود. پس از ماجراى قتل عام مسجد گوهرشاد در مشهد به دست عمّال رضاخان در پى منبرى كه در مسجد ميرزا موسى معروف به مسجد بزازها در تهران مى رود و مأموران از آن منبر، برداشت مخالفت و تعريض به حادثه مسجد گوهرشاد مى كنند، در سال 1316 شمسى مجبور به ترك لباس روحانيت و ممنوع المنبر مى شود. اين ممنوعيت تا سال 1319 ادامه مى يابد و در فاصلش آن سالها كه بحبوحه قدرت رضاخان و دوره اختناق حكومت ضد اسلامى بود، پنهانى و در محافل خصوصى فاميل و بستگان خود منبر مى رود.
پس از شهريور 1320 و خلع رضاخان از حكومت و در اوضاع آشفته كشور در طول جنگ جهانى دوم، شرايط مناسبى براى گروه هاى منحرف و ضد دين فراهم مى آيد. آنها در روزنامه هاى خود، حتى به خدا و پيغمبر نيز علنى اسائه ادب مى كنند. در اين ميان فلسفى به حكم وظيفه و اداى رسالت تبليغى خويش از پاى نمى نشيند و در ضمن سخنرانيهايش درباره مسائل و مشكلات مملكت، صريحا به موضوع توهين به مقدسات مذهبى در بعضى از جرايد پرداخته و آن را محكوم مى نمايد.
از جمله گروه هايى كه در آن دوران صريحا در مقابل اسلام ايستاده و به رغم باطل خود مى خواست تعاليم الهى را بكوبد حزب وابسته توده بود. اين حزب در تهران و در شهرهاى ديگر ايران پايگاه خود را محكم كرد و حتى در آبادان و مناطق نفت خيز هم دست به فعاليت پى گير زد و وكلايى هم در مجلس داشت و برنامه هاى كمونيستى را دنبال مى كرد. حجت الاسلام فلسفى بر اساس احساس وظيفه در مقابله با اين حزب و جهت دفاع از حريم مقدس اسلام به رغم خطرهايى كه اين مبارزه در پى داشت، در ضمن سخنرانيهاى خود عليه توده ايها سخن مى گفت و بارها نامه هايى تند و تهديدآميز دريافت مى كرد.
به موجب اسنادى كه از ساواك برجاى مانده، مبارزه عقيدتى حجت الاسلام فلسفى بر ضد كمونيسم كه از سال 1325 شمسى و حتى پيش از آن آغاز شده بود، در سالهاى بعد بويژه پس از كودتاى 28 مرداد 1332 شمسى شدت يافت. همين امر موجب شد يك سلسله تهديد و ارعاب و توطئه جديد عليه ايشان شد كه مردم و دولت، آنها را از ناحيه هواداران حزب توده مى دانستند. ^۱
حجت الاسلام والمسلمين فلسفى در طول ساليان متمادى هماره از دولتهاى وقت نيز انتقاد نموده و بر منابر خود اقدامات خلاف شؤون دينى آنها را متعرض شده است. درباره انگيزه انتقادات خود مى گويد:
علل و عوامل متعددى كه مرا وادار مى كرد تا اين وظيفه سنگين و خطرناك را انجام بدهم از اين قرار بود: نخست اين كه وقتى در امر منبر شهرت پيدا كردم، توقع اسلام و مسلمين از من بيش از ديگران بود. دوم، همان طور كه بارها گفته ام، مرحوم آيت اللّه بروجردى قدس سره نسبت به من عنايت مخصوص داشتند و در واقع براى من پشتيبانى بسيار قوى بودند. دولتها هم اين را مى دانستند و لذا جرأت نداشتند مرا دستگير كنند يا خيلى سريع ممنوع المنبر نمايند و امثال اينها. سوم اين كه طبع من نمى توانست ظلم و بى عدالتى و فسق و فجور را تحمل كند.

تحصيلات

حجت الاسلام والمسلمين محمدتقى فلسفى در مدت شش سال، تحصيلات دبستانى را به پايان رساند. پس از آن به فراگيرى صرف و نحو و مقدمات علوم دينى پرداخت. صرف و نحو و ادبيات را از آقا شيخ محمد رشتى كه در منزلش درس مى گفت فراگرفت و درس معانى و بيان را از محضر ميرزا يونس قزوينى بهره مند شد و به دنبال آن، فراگيرى فقه و اصول را آغاز كرد.

اشتغال به منبر

تشويق مستمعان و پدر و مادر و نقش مؤثرى كه تشويق در بالندگى و شكوفايى و بروز استعدادها ايفا مى كند ـ از همان ابتداى راه ـ باعث گرديد تا اين نوجوان، گامهاى كاميابى و ترقى را به تدريج طى كند و مورد استقبال و توجه روزافزون مردم قرار گيرد. چنان كه در خاطرات آورده بخشى از رمز و راز موفقيت خود را تشويق مردم دانسته، مى گويد:
چون از اوايل كار منبر، توجه مردم نسبت به من زياد بود، موجب تشويقم گرديد. در واقع بخشى از موفقيت من در امر منبر، مرهون استقبال فراوان مردم بود. ^۱
اين گونه اشتغال به منبر در رأس امور قرار گرفت و به مرتبه اى از موفقيت رسيد كه شهره آفاق گرديد و به راستى كه برازنده لقب «زبان گوياى اسلامى» بود.

تشكيل خانواده

حجة الاسلام والمسلمين فلسفى در حدود 23 يا 24 سالگى ازدواج كرد. همسر ايشان
خديجه خانم، دختر عموى او(مرحوم آيت اللّه حاج شيخ محمدحسين تنكابنى) بود. همسرى با تقوا و فضيلت، برخوردار از استغناى طبع و عزّت نفس، هم راه و هم درد و شريك در غم و شادى همسر، مواظب و مراقب تربيت دقيق فرزندان و داراى ديگر فضايل اخلاقى بود. ايشان در شب عيد فطر سال 1368 شمسى از دنيا رفت و در قم به خاك سپرده شد. ثمره اين ازدواج پنج پسر و يك دختر بود.