پروانه
ز گلزار گيتى به گاه بهار
پديد آمدن چون گل از شاخسار
سحرگه در آغوش باد سحر
پريدن ز شاخى به شاخ دگر
ز مستى سر از پاى نشناختن
به دوشيزگان چمن تاختن
گه از ناشكفته گل آويختن
گهى اشك با ژاله آميختن
زمانى شدن در دل لاله تنگ
ز خود بيخبر گشتن از بوى و رنگ
چو باد خزان تاخت بر بوستان
پراكنده شد گل ز باد خزان
پريشان شدن زآن پراكندگى
دريدن چو گل دامن زندگى
چنين است آيين پروانگان
خوشا آنكه چونين گذارد جهان!
