1

ابراهيم حكيمى

(1288 قمرى)

پسر ميرزا ابوالحسن حكيم باشى . اصل اين خانواده اصفهانى بوده و بعد در بروجردو پس از آن در تبريز ساكن شده اند . پس از فوت پدرش ، در تحت سرپرستى برادر بزرگ خود ، نصرت الحكماء براى تحصيل طب ، تقريبا در حدود سال 1312 ه ق . به پاريس مسافرت كرد ، و چند سالى در پاريس مشغول به تحصيل طب بود ، از قرارى كه شنيده شد ، تحصيلات طبى او در ابتداء خوب بوده ، ولى بعدها ، بواسطه متاركه و عمل نكردن ، و عدم علاقه به اين كار ، از اطلاعات پزشكى او خيلى كاسته شده بود در سفرهاى مظفر الدين شاه به اروپا اغلب همراه او بوده و كمى قبل از فوت ميرزا محمود خان حكيم الملك ، وزير دربار ، به تهران آمده و در جزء اجزاى خلوت مظفر الدين شاه داخل و حكيم باشى شاه گرديد و پس از فوت حكيم الملك عموى خود لقب او را يافت و بعد بواسطه دسائس دربارى و همچنين خبطى كه در مقدار دارو دادن به مظفرالدين شاه نمود اجبارا از سمت خود ، طبيب مخصوص شاه ، بكلى كناره كرد و دكتر خليل خان ثقفى اعلم الدوله جاى وى را اشغال نمود . در زمان مشروطيت در دوره اول مجلس شوراى ملى (1324 هجرى قمرى) از طرف مجلس وكيل گرديد پس از توپ بستن مجلس شوراى ملى (1326 ق .) مدتى در سفارت فرانسه متحصن و بعد از گرفتن تأمين و خروج از سفارت در تهران بود تا فتح تهران در سال (1327 ق .) صورت گرفت و در اين سال عضو مجلس عالى و بعد عضو هيأت مديره

پى افزود:
خداىِ دلْ آراىِ دلْ آرام را شاكرم كه گزارد اين تكليف را تكليفم كرد . نيز بر روحِ قدسىِ عبدالعظيم حسنى عليه السلام فروتنانه سلام و صلوات مى افشانم كه هم نشينى با ياد و خاطره مجاورانش را روزيم كرد .

سائلى را گفت آن پير كهن
چند از مردان حق گويى سخن
گفت خوش آيد زبان را بر دوام
تا بگويد حرف ايشان را مدام
گرنيم زيشان ، ازيشان گفته ام
خوشدلم كاين قصه از جان گفته ام
همچنين برادر دانشمندم جناب مهدى سليمانى آشتيانى را سپاس مى گزارم كه تهيه و نگارش بسيارى از مدخل هاى اين مجموعه برعهده قلم و قدم او بود . و نيز وامدار راهنماييهاى جناب آقاى حسين مؤذنى ، رياست محترم كتابخانه آستان مقدس حضرت عبدالعظيم عليه السلام هستم كه بسيارى از نانموده ها و نادانسته ها را بر حقير نمود و آگاهانيد . و از صديقِ جانْ نواز و كتابشناس توانا جَناب استاد ابوالفضل حافظيان بسى تشكر مى كنم كه با مساعدت هاى فراوانش طَىّ اين طريق را برايم هموار كرد . از آقايان على رضا شوندى و محمّد كريم صالحى نيز كه در حروف نگارى و صفحه آرايى كتاب بسيار كوشيدند و استعجال هاى نگارنده را برتابيدند بسيار متشكرم .
نيك مى دانم كه پس از نشر اين كتاب ، در مرور ايام به عالمان و مشاهير ديگرى دست پيدا مى كنيم كه ذكر نام و شرح حالشان را از كف داده ايم . بر اين حادثه آينده ، اكنون دريغ مى بريم .

گمان مبر كه به پايان رسيد كار مغان
هزار باده ناخورده در رگ تاك است
على رضا هَزار
قم
20/12/81