1
ابراهيم حكيمى
(1288 قمرى)
پسر ميرزا ابوالحسن حكيم باشى . اصل اين خانواده اصفهانى بوده و بعد در بروجردو پس از آن در تبريز ساكن شده اند . پس از فوت پدرش ، در تحت سرپرستى برادر بزرگ خود ، نصرت الحكماء براى تحصيل طب ، تقريبا در حدود سال 1312 ه ق . به پاريس مسافرت كرد ، و چند سالى در پاريس مشغول به تحصيل طب بود ، از قرارى كه شنيده شد ، تحصيلات طبى او در ابتداء خوب بوده ، ولى بعدها ، بواسطه متاركه و عمل نكردن ، و عدم علاقه به اين كار ، از اطلاعات پزشكى او خيلى كاسته شده بود در سفرهاى مظفر الدين شاه به اروپا اغلب همراه او بوده و كمى قبل از فوت ميرزا محمود خان حكيم الملك ، وزير دربار ، به تهران آمده و در جزء اجزاى خلوت مظفر الدين شاه داخل و حكيم باشى شاه گرديد و پس از فوت حكيم الملك عموى خود لقب او را يافت و بعد بواسطه دسائس دربارى و همچنين خبطى كه در مقدار دارو دادن به مظفرالدين شاه نمود اجبارا از سمت خود ، طبيب مخصوص شاه ، بكلى كناره كرد و دكتر خليل خان ثقفى اعلم الدوله جاى وى را اشغال نمود . در زمان مشروطيت در دوره اول مجلس شوراى ملى (1324 هجرى قمرى) از طرف مجلس وكيل گرديد پس از توپ بستن مجلس شوراى ملى (1326 ق .) مدتى در سفارت فرانسه متحصن و بعد از گرفتن تأمين و خروج از سفارت در تهران بود تا فتح تهران در سال (1327 ق .) صورت گرفت و در اين سال عضو مجلس عالى و بعد عضو هيأت مديره