درباره ايشان نوشته اند: «وى عارفى خليق، متواضع، سليم النفس، متعبّد و مثل اعلاى پارسايى بود...». ۱
آيت اللّه آقاميرزا باقر فرزند آن بزرگوار فرموده اند:
از مرحوم مبرور پدرم ـ طاب ثراه ـ جويا شدم كه آيا در مدّت عمر خود به شرف لقاء ولىّ عصر امام زمان عليه السلام رسيده اند يا خير؟ پس از تأمل و شايد تبسمى فرمودند: «گاهى آثارى مشاهده نمودم كه غير از آن وجود مقدس شايسته آن نبود». ۲
محفل درس او ساليان طولانى در تهران منبع فيض آثارى بود براى جويندگان فضيلت و دانايى و جمع كثيرى از بزرگان و دانشمندان روزگار ما از محضر آن فقيه، فيلسوف و حكيم متأله استفاده كرده اند كه مقام را مجال بسط و شرح آن نيست.
آيت اللّه آشتيانى در شعر و شاعرى نيز دست داشت و سروده هاى زيادى از خود به جاى گذاشته است. ايشان در شعر به «واله» تخلص مى كرد.
درگذشت
آن حكيم فرزانه پس از عمرى مشحون از حسنات و سراسر تقوا و پارسايى در روز سه شنبه سوم تيرماه 1354 ش مطابق با چهاردهم جمادى الثانى 1395ق به جوار حق شتافت. روز بعد بازار تهران تعطيل شد و پيكر پاكش با حضور جمع زيادى از مردم تهران ، علما و شاگردان او در ميان اشك و اندوه تشييع شد و در جوار بارگاه حضرت سيدالكريم عليه السلام و در مقبره خانوادگى خودشان به خاك سپرده شد.
آيت اللّه آقاميرزا محمدباقر آشتيانى(م 1404ق) و حجت الاسلام والمسلمين آقاميرزا محمدصادق آشتيانى(م 1365ق) دو يادگار آن بزرگوار بودند.
تأليفات و آثار
آيت اللّه علامه آقاميرزا احمد آشتيانى آثار مكتوب زيادى در فقه، اصول، كلام، فلسفه،