مبارك حاج شيخ عبدالنبى مى شد... ^۱
شيخ آقا بزرگ تهرانى هم بدين نكته اشاره دارد و مى نويسد:
وى، نابغه فقه و اصول، و جامع معقول و منقول ^۲ و حاوى تمام علوم و از متبحران و جامعان علوم و فنون و بالجمله دانشمندى بزرگ و عالمى سترگ بود. ^۳
بنا به نقل آيت اللّه شعرانى، وى حتّى از علم كيميا نيز في الجمله، آگاهى كسب كرده بود كه به سفارش مرحوم حكيم حاج ملاهادى سبزوارى آن را ترك كرده و دنبالش نرفته بود. ^۴

شاگردان

برخى از كسانى كه در محضر پر فيض او به كسب دانش فقه، اصول، فلسفه و كلام پرداختند، عبارت اند از: آيات عظام و حجج اسلام:
1 ـ حاج سيد حسن صدر(1272 ـ 1354ه.ق) صاحب تأسيس الشيعه و نهاية الدرايةـ شاگرد نجف ايشان ـ .
2 ـ حاج سيد ابوالحسن رفيعى قزوينى (1315 ـ 1396ه.ق)، صاحب مجموعه رسائل و مقالات فلسفى و توضيح المسائل.
3 ـ حاج ميرزا ابوالحسن شعرانى(1320 ـ 1393ه.ق)، صاحب نثر طوبى، راه سعادت و شرح تجريد.
4 ـ حاج شيخ محمدتقى آملى (1304 ـ 1391ه.ق)، صاحب مصباح الهدى في شرح العروة الوثقى.
5 ـ حاج شيخ عبداللّه چهلستونى تهرانى(1305 ـ 1391 ه.ق)، صاحب سنن النبى و مبدأ و معاد.

تأييد او ـ به تهران بازگشت و در محلّه «عودلاجان» ساكن شد و در مسجد پيره زن به اقامه جماعت، تدريس، وعظ و ارشاد همت گماشت و پس از مدتى به درخواست مردم محله «سرچشمه» به آنجا رفت و مؤمنان مسجدى در اواسط خيابان سيروس نزديك سرچشمه برايش بنياد نهادند؛ كه هم اكنون نيز به نام ايشان معروف است. ^۱ آن مسجد محل تدريس، نماز و وعظ او به شمار مى رفت. ^۲ وى در تهران، پس از وفات آيات عظام: ميرزا محمدحسن آشتيانى و شيخ فضل اللّه نورى، عالى ترين مقام علمى پايتخت را احراز كرد و خانه و مسجدش محل رفع دعاوى، قضاوت، فتوا، درس، بحث، وعظ، ارشاد و نماز جماعت بود. ^۳ و گروه بسيارى، از درسهاى: فقه، اصول و فلسفه اش در صبح و گروه ديگرى از مردم از بياناتش در شامگاه بهره مى بردند. آيت اللّه حسن حسن زاده آملى در اين باره اين چنين بيان مى كند:
... استادم آيت اللّه حاج شيخ محمدتقى آملى مى فرمود: تهران زمان ما، بلد علم بود و علماى بزرگ و نامدارى در معقول و منقول بودند. و مع ذلك، جناب حاج شيخ عبدالنبى نورى در معقول و منقول اعلم من في البلد بود. و نيز استادم آيت اللّه حاج ميرزا ابوالحسن شعرانى مى فرمود: آقا! با اينكه در تهران زمان ما علماى بزرگ در علوم عقلى و نقلى بودند، جناب حاج شيخ عبدالنبى نورى در معقول و منقول اعلم من في البلد بوده است. جناب حاج شيخ در اواخر عمرش بر اثر ضعف چشم قادر بر مطالعه كتاب نبود، مرحوم استاد ميرزا طاهر تنكابنى آنچنانى كه خود استاد اعظم بلد آن روز بود، احتراما به مجلس درس حاج شيخ حاضر مى شد و هر روز كتاب اسفار را به مقدار يك درس قرائت مى كرد و معظم له گوش مى داد كه همين خواندن و گوش دادن به منزلت مطالعه كردن حاج شيخ عبدالنبى بود. سپس، وى شروع مى فرمود براى شاگردان محضر كه از آن جمله من خودم بودم، مقصود و مراد صدرالمتألهين را تقرير كردن، آنچنان كه مرحوم ميرزا طاهر تنكابنى يك پارچه اذن واعيه فانى در تقرير مطالب اسفار از زبان