ابتدا در ساوه موطن داشتند سپس ، ميرزا ابوالفضل و پدرش به تهران آمدند و در اين شهر ساكن شدند .
وى در تهران به كسب علوم و كمالات پرداخت و با اكثر علوم متداول از جمله طب و حكمت الهى و طبيعى و علوم متداول از جمله طب و حكمت الهى و طبيعى و علوم ادبى آشنا شد . مقام فضل و دانش او بود كه وى را يكى از چهار تن دانشمند طراز اول قرار داد تا به امر مهم فرهنگى ، يعنى تأليف «نامه دانشوران ناصرى» پردازد .
ساوجى شعر مى گفت و صاحب «ديوان» بود و در خط نستعليق و شكسته نستعليق و شكسته تعليق از استادان مسلم به شمار مى رفت . نستعليق را هم خفى و هم جلى ، خوش مى نوشت و بسيارى از كتيبه هاى عمارات سلطنتى و دولتى كه در زمان وى بنا شد ، به خط اوست ، از جمله:
«كتيبه طلايى روى كاشى سردر باب همايون» ،
«كتيبه بناى مزار حضرت عبدالعظيم» در شهر رى ،
«وقف نامه قنات ناصرى» در قم .
از ديگر آثار خطى وى: يك نسخه «ديوان» اشعار ، خود او كه به قلم نستعليق كتابت جلى و شكسته تعليق غبار عالى به سال 1274 ق نوشته است ، با رقم: «ابن فضل اللّه الساوجى ابوالفضل مجدالدين محمّد الطبيب»؛ يك نسخه «تهذيب المنطق» ، به قلم نستعليق دودانگ خوش ، با تاريخ سال 1286 ق؛ يك نسخه «آداب المشق» ، به قلم نستعليق كتابت خود ، با رقم: «كتبه الحقير المذنب ابوالفضل مجد الدين محمّد بن فضل اللّه 1261»؛ يك نسخه «كلام الملوك» ، به قلم نيم دودانگ خوش ، با رقم: «تمت الرساله ... محمّد بن فضل اللّه الملقب بمجدالدين ساوجى 1261» و ديگر قطعات و مرقعات مختلف .
منابع
احوال و آثار خوش نويسان (1/29 ـ 32) ، اطلس خط (589 ـ 590) ، پيدايش خط و خطاطان(105 ـ 107) ، حديقة الشعراء (3/1508 ـ 1513) ، الذريعة (9/960 ـ 961) ، ريحانة الادب (2/417 ـ 418) ، سرآمدان فرهنگ (1/294 ـ 295) ، شرح حال رجال
