تحصيل بودند. داخل مدرسه كتابخانه اى وجود داشت و نسخه اى خطى از تفسير مجمع البيان كه توسط امين السلطان وقف مدرسه شده بود، در آن نگهدارى مى شد. در اواخر عصر قاجار اين مدرسه كه تا 1299ق داير بود. كم كم از رونق افتاد و رو به خرابى رفت. و حجره هاى آن تبديل به مقبره هاى خانوادگى شد. پس از آنكه ديوارهاى حجره ها را خراب كردند آنجا به يك قبرستان عمومى تبديل شد. صحن باغ طوطى، همان مكان مدرسه امينيه است.
ج ـ مسجد جامع (عتيق)
در مجاورت صحن (عتيق)، يعنى صحن شمالى، مسجدى ساختند كه از طرف جنوب به صحن، از شمال به مدرسه علميه برهان و از غرب به بازار مرتبط مى شد. اين مسجد كه تاريخ احداث آن روشن نيست، در 1243ق توسط سرتيپ محمد يوسف خان نورى تعمير شده است. اين تاريخ و نام بر لچكى هاى طرفين مسجد ديده مى شود. مسجد داراى دوطبقه رويين براى استفاده در تابستان و زيرين براى استفاده در زمستان است و ديوارهاى آن با كاشى هاى رنگى پوشيده شده است. برخى از آگاهان محلى اظهار مى دارند قبل از ساختمان صحن در زمان قاجار، بين مسجد و بقعه حضرت عبدالعظيم كوچه اى فاصله بود و قسمت وسط مسجد كه اكنون با پنجره هاى مشبك پوشيده شده راهروى مدرسه بوده و طرفين آن را شبستان تشكيل مى داده است. پس از احداث صحن، كوچه نيز به صحن و راهروى مدرسه به مسجد ملحق و دوشبستان نيز به هم متصل شد. آن گاه راهروى مدرسه را بستند و در ديگرى از طرف بازار براى آن باز كردند. (تصوير شماره 27)
د ـ موزه
از ديرهنگام، به سبب تقديم هداياى فراوان از سوى پادشاهان و حكمرانان، اشيا و لوازم نفيسى در اين آستان گردآورى مى شد كه براى حفاظت از آن موزه اى ساختند و
