شد و همه اين ها بهانه است. اگر آن ها مى خواستند آثار جنايات پهلوى را در موزه اى جمع آورى كنند، موزه ايران باستان مى توانست جاى بهتر و بزرگ ترى براى اين امر باشد؛ امّا، آقاى بنى صدر، نه تنها آثار جنايات پهلوى را جمع آورى نكرد؛ بلكه، حتّى آن را ننوشت. او جانيان درجه يك اين دودمان را از ايران خارج كرد و وجوه نقدى آن ها را به وسيله آقاى نوبرى، دست نشانده خود، براى آن ها به خارج حواله نمود. بنى صدر نمى خواست اين كار عظيم به دست روحانيون مبارز انجام شود او نمى خواست حتّى قبور زاهدى و منصور و ساير سردمداران فساد از ميان برود. او مى خواست در آينده، قبر خود او هم به عنوان قبر يك سردار، در كنار آن ها قرار گيرد، و گرنه اين مقبره با آن ساختمانى كه داشت، نه به درد موزه مى خورد و نه به درد چيز ديگرى، فقط دكور شيطانى بود!
ما از فرداى آن روز نيز، مشغول كار شديم. البته، اين بار با دلگرمى بيشترى كار مى كرديم. در بعضى از جرايد درج شده بود كه تخريب مقبره پهلوى به تأخير افتاد و اين مطلب را از قول بعضى از كميته ها نوشته بودند؛ امّا ما با جدّيت مشغول تخريب شديم و مردمى كه براى زيارت حضرت عبدالعظيم مى آمدند، با شعارهاى خود ما را تأييد مى كردند. تعداد بى شمارى از مردم نيز از تهران براى كمك آمده و فرياد مى زدند: بايد مقبره هرچه زودتر خراب شود.
شايد شما ندانيد كه اين مقبره را تا چه حدّ محكم ساخته بودند. ما آن را مثقال مثقال مى كنديم و بلدوزر و گريدر و وسايل تخريب عادّى، بدان كارگر نبود. سرانجام ما مجبور شديم كه با ديناميت، مقبره را به تدريج خراب كنيم. هر روز، مهندسين و كارشناسان درجه يك، به عنوان متخصص تخريب، از كارخانه سيمان رى مى آمدند و چه بگويم، متجاوز از بيست روز طول كشيد تا آن دكور شيطانى فرو ريخت و به طور كامل تخريب شد. پس از تخريب، صداى هلهله و شادى از مردم بلند شد و شور و شعف به قدرى بود كه غير قابل وصف است.
ما در جواب آقاى بنى صدر، در روزنامه ها نوشتيم كه اين خودكامگى نيست، بلكه
