قرار زير برمى شمرد:
1. ابوالحسن على بن محمد بن ابراهيم، معروف به ابوالتحف مصرى كه در سال 415ق، در يكى از شهرهاى فارسى به نام غُنْدِجان از او حديث شنيده است. ^۱
2. ابوعلى احمد بن يزيد بن دادارة،
3. ابوالحسن احمد بن خضر مؤذن،
4. ابوعبداللّه كازارنى كاغذى،
5 . ابوالغنائم احمد بن منصور،
6 . ابوطاهر احمد بن حسين بن منصور حلاج،
7. ابوالقاسم بندار بن حسين بن زوزان. كه البته از نوشته هاى او نقل مى كند.
8 . ابومحمد حسن بن محمد بن نصر،
9. الاسعد ابونصر،
10. قاضى ابوالحسن على بن وديع طبرانى. ^۲
همچنين به اين ده نفر، بايد نام احمد بن محمد بن عبيد اللّه ، معروف به ابوعياش جوهرى (م 401 ق) را اضافه نمود كه در مواردى در كتاب خود، به شنيدن حديث از او تصريح دارد.
از اين اطلاعات چنين به دست مى آيد كه او در شهرهاى مختلف فارسى همچون كازرون و غُنْدِجان [بندگان استان فارس] ساكن بوده و از مشايخ اين منطقه و مناطق همجوار، همچون اهواز بهره برده است. ^۳
از آنجا كه از ميان كتب وى فقط عيون المعجزات در دسترس است، تنها از اين راه اين كتاب مى توانيم به مقدار علميّت وى پى ببريم. از اين رو، نياز به بررسى دقيق تر محتوا و اسناد اين كتاب احساس مى شود.

2. عيون المعجزات

1 ـ 2. جايگاه كتاب

چنان كه اشاره شد، گرچه تا قرن دوازدهم هجرى كمتر نشانه اى از اين كتاب و نويسنده آن در آثار شيعى به دست مى آيد، اما از اين به بعد، با كشف اين اثر و تناسب آن با اخبارى گرى رايج در آن دوره و نيز هماهنگى موضوع آن با گرايش هاى كلامى اين دوره درباره ائمه عليه السلام ، اين كتاب به شدت جاى خود را در ميان آثار اخباريان آن زمان پيدا كرد تا جايى كه كم كم به عنوان يكى از منابع معتبر برخى