تذكره دوازدهم

در بيان اقوال و كلمات علماء اعلام و مجتهدين فخام در جلالت قدر و شرافت حضرت عبدالعظيم عليه السلام

اوّل : از ابو جعفر محمّد بن على ابن بابويه قمى است كه در حق حضرت عبدالعظيم فرموده :
« كان عبدالعظيم عابداً ورعاً مرضيّاً » ^۱ يعنى بوده است عبدالعظيم عليه السلام عبادت كننده براى خدا و باتقوى و پرهيزكار و كسى كه خلق و خالق از او راضى باشند .
اگر نبود در فضيلت آن حضرت مگر همان بيان مرحوم صدوق ـ رحمة اللّه عليه ـ كفايت مى كرد . و در زمره مصنّفات و كتب صدوق كتابى است مشهور به « اخبار عبدالعظيم » ^۲ معلوم مى شود آن مرحوم اخبار مرويه از آن حضرت را

مى يابى . چون حاكم برخاست ، وى را طلبيد ، خلعت داده ، مرخص فرمود . اين حكايت راجع به حصن و بست دنيا بود ، راجع به آخرت هم حصن است .
از كتاب « تحفة المجاور » نقل شده از مرحوم آقا محمّد باقر بهبهانى كه خواب ديده بودند ايشان در خواب خدمت حضرت سيّدالشهدا عليه السلام مشرّف شده بودند و عرض كردند كه : هركس در جوار شما مدفون بشود آيا از وى سؤال مى نمايند ؟ در جواب فرمود : چگونه جرات مى كنند ملائكه سؤال كنند .
پس اين مقامات مقدّسه حصن و بست است براى احياء و اموات ، پس خلاف احترام كردن خلاف رضاى ايشان و خداوند عالم است و وجدان هم بر آن شاهد است كه اگر كسى برود در خانه يكى از اين مردم پناهنده شود ، البته صاحب خانه به قدر وسع و قدرت خود در مقام دفع اذيّت و قضاء حاجت او برآيد و اگر يك نفر از خانه يكى از اجزاء دولت [ را ] بكشند و بى احترامى كنند اهل عقل و عرف گويند ، هتك احترام صاحب خانه را نموده اند پس چگونه آل محمّد صلى الله عليه و آله وسلم راضى شوند و هتك احترام نباشد كه مظلومى را و پناهنده اى را از حرم ايشان يا جوار حرم ايشان بكشند و به عنف برند . و حرم حضرت عبدالعظيم به مثابه حرم اميرالمؤمنين عليه السلام و حرم حضرت سيّدالشهدا عليه السلام است ، زيراكه تا كسى روح شريفش با روح مطهر آنها مرتبط و متصل نباشد ، وى را از خود ندانند و با خود نشمارند و در عالم تجرد محشور با خودشان ننمايند و در حق وى نمى فرمايند ، « زيارت او زيارت حسين است » .
فلعنة اللّه على اعدائهم وغاصبي حقوقهم وهاتكي حرمتهم من الأوّلين والآخرين الى يوم الدين .