ابن عبداللّه الحسني واقرأه منّي السّلام » ¹ . يعنى : عبداللّه بن موسى رويانى گفت : ابا حمّاد رازى مى گفت : وارد شدم در سرّ من رأى بر حضرت امام على النقى عليه السلام و از مسائل حلال و حرام سؤال نمودم و جواب شنيدم ، چون خواستم وداع نمايم فرمود : اگر چيزى از امر دينت بر تو مشكل شود در آن حدود بلد ، تو پس سؤال كن از عبدالعظيم بن عبداللّه حسنى و سلام مرا به او برسان .
راقم حروف گويد : سه مطلب از اين حديث شريف استفاده مى شود :
اوّل : جلالت قدر و رفعت منزلت حضرت عبدالعظيم ، از جهت كمال دين و امانت در امر دنيا و دين كه آن ملاك و مناط در ارجاع احكام و معالم دين است از ناحيه مقدّسه ائمّه هدى عليهم السلام به مضمون روايت ابن قولويه از على بن مسيّب همدانى كه روايت نموده ، عرض كرد خدمت حضرت رضا : شقّتي بعيدة ولست أصل في كلّ وقت ، ممّن آخذ معالم ديني ؟ قال :
« من زكريّا ابن آدم التقي المأمون على الدين والدنيا » ² . يعنى على بن مسيب عرض كرد خدمت حضرت رضا : محل اقامت من دور است و نمى توانم همه وقت خدمت شما برسم ، احكام دينم را از كه تعليم بگيرم ؟ فرمود : بگير اززكريّا ابن آدم كه در امر دين و دنيا امانت دارد .
راقم حروف گويد : قبر او در جوار حضرت معصومه در وسط مقبره بلده قم است و مضمون توقيع شريف : « وأمّا الحوادث الواقعة فارجعوا فيها إلى رواة

نشويد ، بسا هست يكى از شما هفتاد خريف و هر خريفى هزار سال در آتش مى سوزد تا آنكه به شفاعت ما برسد ، نعوذ باللّه من شرور انفسنا ومن سيّئات اعمالنا .
الكلام يجرّ الكلام ، مقصود بيان رفعت مقام تشيّع بود و اخبار در فضيلت و مناعت آن به حدّ استفاضه است و مجال بيان بيش از آنچه ذكر شد در اين مختصر نيست .
و پس از اينكه علوّ مقام تشيّع معلوم شد ، مسلّم است كه حضرت عبدالعظيم عليه السلام داراى مقام منيع تشيّع و شيعه حقيقى بوده به مضمون و مفاد دو خبر :
يكى آن خبرى است كه واعظ و محدّث امين ، صاحب « جنّة النّعيم » ¹ نقل نمود از خط شريف صاحب بن عباد شيعى ² ، وزير فخر الدوله ديلمى رحمة اللّه عليهما ، و سوق خبر كاشف از صدق اوست :
روى أبو تراب الروياني قال : سمعت أبا حمّاد الرازي يقول : دخلت على عليّ بن محمّد عليه السلام بسرّ من رأى فسألته عن أشياء عن الحلال والحرام فأجابني ، فلمّا ودّعته قال لي : « يا حمّاد ! ا ءذا أشكل عليك شيء من أمر دينك بناحيتك فاسأله عن عبدالعظيم