شعيب ^۱

مَدْيَن بن ابراهيم خليل الرّحمن و ايشان اصحاب الايكة بودند. قتاده گفت: شعيب را دوبار بفرستادند: يك بار مدين به اصحاب الاَيكَة، برادرشان را من جهت النسب، شعيب را وَهُوَ شُعَيب بن يَوبَبْ فى قول قتاده. و عطا گفت: هُوَ شُعَيب بن يوبة بن مدين بن ابراهيم. محمد بن اسحاق گفت: هو شعيب بن منكيل ^۲ بن تشخر ^۳ بن مدين بن ابراهيم، و نام او به سريانى يثروب بود و شعيب را خطيب الانبياء خواندند، از فصاحت و نيكو سخنى. و اهل سير گفتند شعيب نابينا بود. از آنجا گفتند قوم او: «و اِنّا لَنَريكَ فينا ضَعيفاً» ، ^۴ قيل ضَريراً. و قوم او اصحاب الايكه بودند. و أيكه درخت بسيار باشد به هم در شده، چون بيشه، و قوم شعيب كافر بودند و از خصال زشت ايشان آن بود كه سنگ كم داشتندى و پيمانه كم داشتند، و آنچه دادند كم دادندى، و خداى تعالى ايشان را رزقى و نعمتى فراخ داده بود. شعيب ايشان را گفت: اى قوم! شرك رها كنيد و خداى را پرستيد و بدانيد كه شما را خدايى و معبودى به استحقاق نيست جز او.
بَيِّنتى به شما آمد از خداى تعالى و حجتى يعنى شعيب عليه السلام. آنچه مى پيماييد، تمام پيماييد و ترازو راست داريد و چيزى كه به مردمان دهيد به كيل و ترازو، كم مدهيد.

را دوازده فرزند نرينه بدهد و او به سلامت به بيت المقدس رسد، آخرين ايشان را قربان كند. چون خداى تعالى او را دوازده فرزند بداد، او خواست تا به نذر وفا كند، برخاست ^۱ تا به بيت المقدس آيد.
خداى تعالى فرشته فرستاد با او و گفت من تو را عفو كردم از اين نذر به امتحانى كه تو را كنم. يعقوب شاد شد و يعقوب مردى بود قوى و بطّاش و كس پيش او بكشتى بنه ايستادى، و در مصارعت قوت او نداشتى. فرشته آمد در پيش او، گمان برد كه او دزدى است از سر قوت خود با او در آويخت، آن فرشته چيزى بر ران يعقوب زد، ران او درد گرفت و دردى عظيم درو پديد آمد. او از آن رنجور شد، و يعقوب عليه السلامگوشتى دوست داشتى كه درو رگ بود او با خداى نذر كرد كه اگر بِه شود، آن نيز نخورد و اين قول ضعيف است. ابوالعاليه و مقاتل و كلبى گفتند گوشت اشتر و شير شتر بر خود حرام است. ^۲