سليمان ^۱

و نيز ياد كن داوود را و سليمان را. پسر داوود بود. حكم كردند در كشتى و زرعى...
قتاده و زهرى گفتند: دو مرد به نزديك داوود آمدند يكى صاحب زرع بود و يكى صاحب گوسفند. به شب گوسفندان اين مرد در كشت او افتاده بودند و تباهى كرده. او گفت: يا رسول اللّه ! دوش گوسفندان اين مرد زرع من تباه كرده اند. داوود (عليه الصلوة والسلام) گفت: بدانيد تا بهاى زرع چند است و بهاى گوسپند چند است؟ بدانستند راست بود. صاحب گوسپند را گفت: گوسفندان را به او ده به عوض زرع او. مرد گوسپند تسليم كرد. چون بازگشتند، سليمان ايشان را ديد. گفت: پدرم ميان شما حكومت كرد؟ گفتند: چنين و چنين. رفت و گفت: اگر حكم، من كردمى، جز اين كردمى. برفتند و داوود را بگفتند. داوود او را بخواند و گفت: چگونه حكم كردى، اگر تو حاكم بودى. گفت: گوسفندان به صاحب زرع دادمى تا مى داشتى و انتفاع مى گرفتى به شير و آنچه آن را باشد و زرع، به خداوند گوسپند دادمى تا بكشتى و عمارت مى كردى تا به حد آن باز آمدى كه بود اول بار كه گوسپند خورده بود. آنگه زرع با خداوند زرع دادمى و گوسپندان با خداوند گوسپند چه هر ضيعتى و اهلش، آن اين را شايد و اين آن را. داد و گفت: نيكو گفتى. ^۲
در اخبار آورده اند كه داوود عليه السلام را چند پسر بود. او خواست بداند كه كيست تا

درستى كه بسيارى از شريكان ستم مى كنند برخى آنها بر برخى، مگر آنان كه گرويدند و كردند كارهاى شايسته.
بسيارى انبازان و آميختگان با يكديگر بغى مى كنند، الاّ آنان كه ايمان دارند و عمل صالح كنند و ايشان اندك اند. داوود گمان برد كه ما او را امتحان كرده ايم، يعنى بدانست. پس آمرزش خداى خواست خدايش را و به ركوع در آمد، به تن ركوع كرد و به دل رجوع كرد.
مفسران گفتند چهل روز سر از سجده برنداشت و چندان بگريست كه پيرامن او به آب چشم او گياه برست.
حق تعالى گفت: بيامرزيدم او را و با او از سر عتاب برفتم و با آن منزلت از ثواب كه او را فوت شد به ترك آن مندوب به فضل او داديم و او راست نزديك ما قربت و نزديكى به رحمت و نيكويى بازگشتن با ثواب.
خداى تعالى گفت: يا داوود ما تو را خليفه كرديم در زمين ميان مردمان حكم كن به حق و پى هوا مرو كه تو را گمراه كند از راه خداى آنان كه از راه خداى گمراه شوند و عدول كنند و بر فرمانهاى او كار نكنند، ايشان را عذاب سخت باشد. ^۱