برفت و روزى چند بايستاد، باز آمد، گفت: نعمت بيشتر كرد و ايشان طغيان بيشتر كردند. اكنون سزاوار چه باشد؟ گفت: سزاوار هلاك و دمار. گفت: اكنون با من يار باش! دعا كن بر ايشان تا خداى ايشان را هلاك بر آرد، و درين وقت بُختُ نَصّر به نزديك بيت المقدس رسيده بود با لشكر ^۱ عدد ملخ بيشتر.
گفت: اين يك بار ^۲ ديگر برو باشد كه بهتر شوند. اگر نيك نشوند، من بر ايشان دعا كنم. او برفت ^۳ بر سر روزى چند باز آمد و گفت: نعمت بر ايشان زيادت شد و فساد ايشان به نعمت بيفزود. اكنون آنچه مرا وعده دادى، از دعا بر ايشان وفا كن.
ارميا گفت: بار خدايا! اگر اين مرد راست مى گويد و اينان به اين صفتند ^۴ و مستحق هلاكند ^۵ ، هلاك بر آور از ايشان و اگر به خلاف اين است ايشان را نگه دار و هلاك مكن.
چون ارميا اين بگفت، آتشى از آسمان بيامد و جاى قربان از بيت المقدس بسوخت و نُه در از درهاى او ^۶ به زمين فرو شد.
ارميا بيوفتاد ^۷ و بيهوش شد. چون ^۸ در آمد، گفت: بار خدايا! نه مرا وعده ^۹ كه بى دعاى ^۱۰ تو ايشان را هلاك نكنم؟ هم آن فريشته آمد و گفت: خدايت سلام مى كند و مى گويد ^۱۱ تا دعا نكردى من عذاب نفرستادم.

ارميا بدانست كه آن فرشته اى ^۱۲ بوده است از قبل خداى تعالى فرستاده ^۱۳ ، بر سبيل امتحان و او آن دعا بر بنى اسرائيل ^۱۴ كرده ^۱۵ و آن اخلاق و اوصاف در ايشان

ارميا كه من بنى اسرائيل را به به يافث هلاك خواهم كردن، و يافث اهل بابل بودند ^۱ من اولاد يافث بن نوح.
ارميا بگريست و جزع كرد. خداى تعالى گفت: تو را خوش نمى آيد كه من ايشان را هلاك كنم. من ايشان را به دعاى تو هلاك كنم. ارميا دل خوش گشت و پادشاه را گفت: خداى تعالى مرا وعده داده كه تا من ^۲ دعا نكنم، بنى اسرائيل را هلاك نكند.
آنگه از پس آن سه سال ديگر بماندند، الاّ معصيت ^۳ و طغيان و فساد نيفزودند و پيغامبر ^۴ و پادشاه ايشان را وعظ مى كردند و سود نبود. خداى تعالى بُخْتُ نَصَّر را بگماشت با ششصد هزار رايت تا آهنگ بيت المقدس كرد.
خبر به پادشاه رسيد. ارميا را گفت: نه تو گفتى خداى تعالى ^۵ مرا وعده داد كه تا من بر ايشان دعا نكنم، ايشان را هلاك نكند؟ گفت: بلى و من واثقم به وعده خداى تا ^۶ لشكر نزديك رسد.
خداى تعالى فريشته اى ^۷ را فرستاد به ارميا بر صورت ^۸ مردى تا بيامد و گفت: اى رسول اللّه ! از راهى دور آمده ام تا تو را مسئله اى ^۹ پرسم. آنچه دانى مرا فتوا كن در آن. گفت: بگو. گفت: تو را فتوا مى پرسم در ^۱۰ جماعتى كه زير دستان كسى باشند و از آن خداوندگان بر ايشان همه نعمت بود و ايشان به بذل نعمت و به جاى شكر، كفران كنند ^۱۱ و او را آزارند و فرمان او نكنند در صلاح خود و هر چه او كرامت بيش كند، ايشان كفران بيش كنند. گفت: برو و بگو كه نعمت باز مگير از ايشان و با ايشان بساز تا خدايت مزد دهد.