درنگريد. چشمش بر موسى جعفر افتاد. نورى ديد از فرق سر او تابان تا با عنان آسمان.
روى ^۱ به او كرد و گفت: اى مرد! همانا تو غريبى در ميان ^۲ اين قوم؟ گفت: بلى. گفت: از مايى يا بر مايى ^۳ ؟ گفت: از شما نيستم.
گفت: همانا از امت مرحومه اى؟ گفت: بلى. گفت: از عالمان ^۴ ايشانى يا از جاهلانش؟ گفت: از جاهلانشان ^۵ نيم.
گفت: من پرسم تو را يا تو پرسى ^۶ مرا؟ گفت: اختيار تو راست. گفت: من پرسم. ^۷ گفت: بپرس از آنچه خواهى.
راهب گفت: ما و شما مى گوييم در بهشت درختى است آن را طوبا گويند. ما مى گوييم اصل آن در سراى عيسى است و شما مى گويى ^۸ اصل آن در سراى محمد است و لكن در بهشت هيچ جاى و بقعه اى ^۹ و خطه اى نيست، و الاّ شاخى از آن درخت سر در آنجا دارد. ^۱۰ مثال آن در دنيا چيست؟
گفت: مثال آن در دنيا آفتاب است. بامداد سر از مشرق خود برآرد و چون به قطب فلك رسد هيچ جاى و بقعه اى نباشد كه شاخى از شعاع او در آنجا نيفتد. گفت: نكو گفتى. مرا خبر ده كه ما و شما مى گوييم اهل بهشت از طعام و شراب بهشت مى خورند. چندان كه بيش خورند، زيادت باشد و نقصان نبود. مثال آن در دنيا چيست؟ گفت: مثال آن در دنيا ^۱۱ كتاب خداست كه چندان كه خوانندگان مى خوانند و گويندگان در انواع علومش سخن مى گويند از قرائت و تفسير و تأويل و

گيرد و علم او در دل كس نماند. اين خصوصيت براى آن است كه عُزَير پسر خداست.
كَلْبى گفت براى آن گفتند كه چون بُخت نّصر بيت المقدس را بيران كرد و بنى اسرائيل را بكشت و آواره كرد، گفت: در ميان شما كيست كه تورات داند؟ گفتند: عُزَير. برفتند و او را بياوردند و او كودكى بود كوچك بُخت نّصر باور نداشت كه او [با] صغر سن تورات ياد دارد. چون عُزَير برفت از آنجا و از كار او آن بود كه خداى تعالى از او حكايت كرد. ^۱
فاما ^۲ قول آنان كه گفتند عُزير بود، خبرى است از موسى بن جعفر عليهماالسلام ^۳ كه گفت: در وقتى كه من از دشمنان مى گريختم و متنكر ^۴ مى رفتم، به شهرى از شهرهاى ^۵ شام برسيدم. كوهى ديديم [ديدم] و از آن دهها كه بر حوالى آن بود، مردم بسيار بيرون ^۶ آمده و بر آن كوه مى شدند.
من پرسيدم ايشان را كه اين چه جاى است و شما كجا مى روى ^۷ ؟ گفتند: در اين كوه غارى است و در آن غار راهبى است ما را سال تا سال يك بار ^۸ از آنجا بيرون آيد ^۹ و براى [ما] چيزى گويد، و ما را مشكلى كه باشد، ازو بپرسم.
گفت: من نيز در ميان ايشان برفتم تا بر كوه شديم [شدم] ^۱۰ . منبرى بياوردند و بنهادند و پيرى را از ديرى بيرون آوردند ابروها بر چشمها فرو افتاده و به عصابه اى، ابروى او بر پيشانى ^۱۱ او بستند و او بر آن منبر نشست ^۱۲ و يك بار به آن قوم