داستان حزقيل ^۱

بيشتر مفسران گفتند ديهى بود واسِط، آن را داوَرْدان گفتند، و بعضى گفتند خود واسِط بود. طاعون در آنجا افتاد. جماعتى از آنجا بيرون آمدند. از طاعون مى گريختند و جماعتى بايستادند آنجا. از ايشان گروهى هلاك شدند بيشتر و اندك بماندند. چون طاعون برفت، آنجا باز آمدند به سلامت. آن جماعت كه مانده بودند، گفتند شما حزم كردى و ما خطا كرديم. اگر وقتى دگر اينجا طاعون يا وَبا باشد، ما نيز بگريزيم و شهر رها كنيم تا زنده مانيم.
دگر سال طاعون پديد آمد. برخاستند جمله اهل شهر و شهر رها كردند و بيامدند. به بيابانى فراخ آمدند و آنجا نزول كردند. چون همه فرود آمدند و آب و هواى آن جايگاه بديدند و بپسنديدند و ساكن شدند و گمان بردند كه از مرگ ايمن شدند. خداى تعالى دو فريشته را بفرستاد تا يكى از بالاى وادى و يكى از زير وادى آواز دادند، گفتند. «بميرى!» همه بمردند. ^۲
ضحاك و مقاتل و كلبى گفتند: ايشان از جهاد مى گريختند و آن، آن بود كه پادشاهى از پادشاهان بنى اسرائيل ايشان را فرمود كه به جهاد كافران شوى. بيرون آمدند و لشكرگاه بزدند. پس بترسيدند از قتال. پادشاه را گفتند: ما آنجا نمى رويم كه شنيديم كه در آن زمين وَباست. خداى تعالى مرگ در ايشان افكند. چون بديدند كه

چنين كنم در ضلال و گمراهى باشم روشن. من ايمان آورده ام. به خداى شما از من بشنويد. چون اين بشنيدند از او باز جستند يك بار و او را بكشتند و كس نبود كه دفع كند از او.
عبداللّه مسعود گفت شكمش به پاى فرو كوفتند تا امعايش از زير بيرون آمد. سُدّى گفت سنگسار كردند او را و مى گفت: بار خدايا! راه نماى ايشان را؛ تا بكشتندش. حسن گفت: بسوختند او را و گور او در بازار انطاكيه است. خداى تعالى بهشت به واجب كرد او را.
گفتند او را كه بهشت رو. گفت: كاشكى تا قوم من بدانندى به آنچه خداى مرا بيامرزيد و مرا از جمله مكرّمان كرد.
خداى تعالى براى او خشم گرفت و تعجيل عذاب كرد بر ايشان جبرئيل را فرمود تا بانگ بر ايشان زد و ايشان جمله بمردند. ^۱