او را با خانه برد و به خاله او سپرد و دايه بگرفت تا شير مى داد ^۱ او را.
چون بزرگ شد و بالغ گشت، براى او محرابى بنا كرد؛ يعنى صومعه و دَرِ آن بر بالاى ^۲ كرد؛ چنان كه جز [به] نردبان بر او نشايستى شدن؛ چنان كه در خانه كعبه هست و زكريا عليه السلام هر روز بيامدى و طعام و شراب و آنچه او را حاجت بودى، به آنجا آوردى.
ربيع بن انس گفت: زكريا عليه السلام چون بيرون شدى، هفت در بند دربستى چون درآمدى، درها ^۳ بر حالِ خود بودى و به نزديك او طعام و شراب بودى، به تابستان ميوه زمستان ^۴ و به زمستان ميوه تابستان ^۵ . او را گفتى: از كجا آمد اين تو را؟ گفت: اين از نزديك خداست مرا.
حسن بصرى گفت: او خود از هيچ پستان شير نخورده و به ميوه بهشت پرورده شد.
حسن بصرى گفت: او به كودكى پيش از وقت سخن گفت. محمد بن اسحاق گفت: بنى اسرائيل را قحطى برسيد و رنجور شدند.
زكريا عليه السلام بنى اسرائيل را گفت: احوال من شما را معلوم است و ضعف حال من و من به كار دختر عمران قيام نمى توانم كردن. كيست از شما كه رنج او از من بردارد. هيچ كس قبول نكرد و گفتند: مرا نيز هم اين عذر است. دگر باره قرعه پيش آوردند و قرعه زدند. قرعه به نام مردى برآمد نام او يوسف بن يعقوب النجار. مردى درودگر بود و پسر عم مريم بود. مريم را با كفاله خود گرفت. مريم درو انكسارى و دلشكستگى مى ديد. گفت: يابن عم! دل مشغول مدار كه خداى روزى ما برساند و

عبادتگاه را نشايد به قبولى نكو. ^۱
ضحاك گفت از عبداللّه عباس كه او را توفيق داد تا ره نيك بختان سپرد. او را تمام خلق راست اندام آفريد. زكريا او را كفاله كرد و در خويشتن پذيرفت. ^۲
مفسران گفتند: چون حَنَّه بار به مريم بنهاد، او را در خرقه پيچيد سخت و بياورد و در مسجد پيش اَحْبار و علما بنهاد و ايشان سَدَنه و حَجَبه بيت المقدس بودند. گفت: برگيريد اين نذيره را؛ يعنى آنكه نذر در حق او آمد. زكريا گفت: من اولى ترم به او؛ براى آنكه خاله او در خانه من است. اَحْبار گفتند: ما بدين راضى نباشيم كه اگر به خاله رها كردندى، ^۳ به مادرش رها كردندى. او در مُنافَسه و مُناقَشه كردند؛ براى آنكه عمران امامى بود در ميان ايشان و صاحب قربانِ ^۴ ايشان بود، هر كسى رغبت كرد كه تولاى تربيت فرزند او كند.
گفتاگوى ^۵ بسيار شد. قرار دادند بر قرعه كه قرعه برافكنند. هر كس ^۶ كه نام او به قرعه برآيد، به اوش ^۷ دهند و ايشان بيست و نه مرد بودند. ^۸ برفتند و هر يكى تيرى بتراشيد و نام خود بر او نقش كرد و به كنار جوى اردن [ارودن] آمدند و تيرها در آب انداختن گرفتند. همه ^۹ به آب فرو شد، مگر تير زكريا كه بر سر آب بماند.
سُدّى گفت: تيرها در آب ^۱۰ انداختند همه آب ببرد، مگر تير زكريا كه بر سر آب ايستاده ^۱۱ بماند. چون حال چنين بود دست بداشتند و او را به زكريا تسليم كردند، و زكريا عليه السلام پيغمبرى ^۱۲ بود معروف و هُوَ زَكَريّا آذر بن مسلم بن صدوق مِنْ اَوْلادِ سُلَيمان بن داوودند عليهماالسلام.