صالح ^۱

وبه ثمود فرستاديم برادرشان را صالح ^۲ و اما نسب هو صالح بن عُبَيد بن آصف بن ماشح بن عبيد بن جادر ثمود. و مراد به ثمود در آيه قبيله است. ^۳
ابو عمر بن العلا گفت ثمود براى آن خواندند ايشان را كه ايشان را آب كم بود من الثمد.. و مسكن ايشان در حجر در ميان حجاز و شام تا به وادى القرى.
[صالح] گفت: اى قوم! خداى را پرستيد كه شما را خدايى ديگر نيست، جز او به شما آمد از خدايتان بَيّنتى و حجّتى و معجزى. اين ناقه خداى است كه شما را آيتى و علامتى و دلالتى است. ^۴
و آيت در آن بود كه او از سنگى مَلْسا بيرون آمد پس از آنكه پنداشتى كه آن سنگ شترى آبستن است به او، بزاد؛ چنان كه مادر بچه بزايد و نيز او را شِربى بود از آب روزى، و بر دگر روز هم چندان كه آب خورده بودى شير بدادى؛ چنان كه در قصه بيايد.
رها كنيد اين شتر را تا در زمين خداى مى خورد و مى چرد. و دست به اين شتر دراز مكنيد به بدى و او را بدى رسانيد كه پس بگيرد شما را عذابى به درد آورنده. ^۵
و ياد كنيد چون شما را خليفه كرد در زمين از پس عاد؛ يعنى زمين از عاد بستد و به شما داد تا شما ملك زمين شديد پس از ايشان و شما را ساكن زمين كرد و در

قول تو رها نكنيم و ما تو را باور نداريم و تصديق نكنيم كه تو مى گويى. ما نمى گوييم در حق تو، الاّ آنكه بعضى خدايان ما تو را بدى رسانيده اند. ^۱
هود عليه السلام به جواب ايشان گفت: من خداى را گواه مى كنم و شما نيز گواه باشيد كه من بيزارم از آنكه شما ايشان را انباز خداى كرده ايد از بتان دون خداى (عزوجل) و از آنان كه فرود آنند.
آنگه باز نمود كه خداى تعالى يار اوست و صرف كيد ايشان كند. گفت: همه مجتمع شوند [شويد] و يك بار با من كيد كنيد و مرا مهلت بدهيد. خداى تعالى با من باشد، با شما نباشد و خداى را در آن كيد كه شما كنيد صنعتى نباشد من از كيد شما نه انديشم. چون خداى تعالى به من خير خواهد. ^۲
چون مدت آن كافران به سر آمد و وقت هلاك ايشان در آمد، ما فرمان داديم به هلاك ايشان. هود را گفتيم از ميان ايشان برو كه تا تو آنجا باشى، هلاك نفرستيم و حق تعالى هيچ امت را هلاك نكرد و پيغمبر ايشان در ميان ايشان بود. چون فرمان ما آمد، هود را برهانيديم و آنان را كه ايمان آورده بودند، به او به رحمت و بخشايش ما و برهانيديم ايشان را از عذابى غليظ درشت سطبر. ^۳
آن عاد بودند كه جُحود كردند به آيات خداى و كافر شدند به معجزات انبيا و عاصى در پيغمبران و متابعت كردند هر جبّارى و ظالمى و متكبرى، عنيدى، ستيزه كشى را. ^۴
در دنيا آنچه ايشان كردند لعنت در دنبال ايشان داشتند و نيز در روز قيامت عاد به خداي خود كافر شدند. ^۵