5 ـ در سال 1330 هجرى قمرى شش سال بعد از تأسيس مشروطيت و ابتداى تشكيلات جديد وزارت معارف و اوقاف و تصويب قانون اساسى معارف كه آن وزارت را ناظر قانونى كليه موقوفات كشور قرار مى داد، از طرف آن وزارت در باب موقوفات آستانه مثل ساير موقوفات قرار شد رسيدگى و نظارت به عمل آيد و بالنتيجه مقرر گرديد، تصدى اين كار به سه نفر از آقايان علما و مجتهدين درجه اول تهران واگذار گردد. براى اين كار مرحومان حاج امام جمعه خوئى و حاج شيخ محمد تقى گرگانى و ميرزا سيد حسن مدرس اصفهانى انتخاب شدند. اين آقايان بعد از رسيدگى هاى مفصل نظريه خود را به اين شرح نوشتند:
اسناد و وقفنامه جات علماى ربانيين رضوان اللّه عليهم و فرامين صادر از سلاطين ماضين انار اللّه براهينهم را ... ملاحظه كرده خلاصه چنين است:
«سلطان خلد مقام شاه طهماسب صفوى رفع اللّه درجته در فرمان همايون خود مورخ ذيحجه 960 هجرى مرقوم داشته اند: «لاجرم در اين زمان كه مجددا اراده ما به ازدياد ضبط و ربط آن سركار تعلق گرفته بود در دارالقضاء معسكر ظفر اثر ثابت شده كه توليت شرعى موقوفات قديمى آن سركار به سيادت پناهين امير خليل اللّه و امير عنايت اللّه رسيده و اكثر رقبات مذكوره به حسن سعى و اهتمام اجداد كرام سادات آستانه منوره صورت تعمير يافته و به عرض رسيد كه سيد خليل اللّه و سيد عنايت اللّه متوفى شده اند و نوبت توليت شرعى به خلف صدق ايشان امير نظام الدين على شاه و امير ابراهيم رسيده به دستورى كه به والد هر يك متعلق بود به سيادت پناهين مشاراليهم شفقت فرموديم ... انتهى.»
و نواب عاليه متعاليه جليله زينت بيگم طيب اللّه مضجعها صبيه مرضيه سلطان جنت مكان شاه طهماسب انار اللّه برهانه در وقف نامه خود كه مورخ به تاريخ ذيقعدة الحرام سنه 997 هجرى است و توشيح و خاتم مبارك مجتهدين آن عصر
