بن موسى بن جعفر عليه السلام ]. طولى نكشيد كه خبر آمدن حضرت عبدالعظيم به شهر رى به گوش شيعيان رسيد و دوستداران اهل بيت عليهم السلام بيشتر با او ارتباط برقرار كردند و از علم و دانش او بهره مند شدند.
با توجه به نظر برخى مورخان از آنجايى كه حضرت عبدالعظيم عليه السلام متوارى و تحت تعقيب دشمن بوده و نيز مخفيانه از دنيا رفته است، احتمال مى رود كه جاسوس هاى دشمن او را پنهانى به شهادت رسانده باشند.
حضرت سيد الكريم حقيقتا از شيعيان خاص و مورد عنايت ائمه عليهم السلام بود تا جايى كه گفته اند وقتى به حضور امام هادى عليه السلام رسيد، آن حضرت از او به گرمى استقبال كرد و فرمود: «مرحبا بِكَ يا اباالقاسم، انت وليُّنا حقّا» اى ابوالقاسم، خوش آمدى، به راستى تو از ياران واقعى ما مى باشى. آن گاه سيدالكريم عقايد و آراء دينى خود را بيان نمود و امام عليه السلام ضمن تأييد آنها فرمود: «هذا و اللّه دينُ اللّهِ الَّذى ارتضاهُ، فاثبت عليه» به خدا سوگند آن چه بيان كردى، همان دينى است كه خداوند آن را براى بندگان خود معين كرده و از چنين پندارى هم خداوند متعال، راضى و خرسند خواهد بود. در دين خود ثابت و استوار باش. حديثى ظاهرا از امام هادى عليه السلام درباره زيارت حضرت عبدالعظيم نقل شده است، «من زار وجبت له الجنّة» هر كس قبر او را زيارت كند، بهشت بر او واجب مى گردد.
در بعضى احاديث نيز، زيارت ايشان هم چون زيارت كربلا شمرده شده است.
اى بهترين رؤياى شب هاى خيالماى لحظه وصل رُخت تنها سؤالم
در آرزوى تو سراپا اشتياقمچون مجمرى آتش گرفته از فراقم
مى سوزم و شعله ور از اندوه و دردمبر شمع يادت همچنان پروانه گردم
سوزان و بى تابم ز داغت بى قرارممن كوچه گرد كوچه هاى هجر يارم
آيينه قلب من از هجران شكستهگرد فراقت بر سراپايم نشسته
كى بر دل بشكسته ام مرهم بگيرىكى از رخ عالم غبار غم بگيرى
شب تا سحر در آرزوى روشنايىهر لحظه گويم يوسف زهرا كجايى
السلام اى يادگار دودمان مجتبىامتداد غرق نور نسل آل مرتضى
از تبار فاطمه، طه و ياسين، حاء و ميمنوگل باغ حسن هستى تو اى عبدالعظيم
در عبادت بنده و عبد خداوند جهاندر ولايت نايب خاص امام شيعيان
بر مزار تو ملائك از سما ره كرده طىمرقد تو كربلايى در حريم پاك رى
زائرت چون بهر تو عرض ارادت مى كنداز حسين فاطمه گويا زيارت مى كند
بوده اى آيينه دارى از حسن و در عالمينتو تجلى گاه نور مجتبايى و حسين
خامه از سوى امام دهمين اين را نوشتزائر قبر تو را واجب شود اجر بهشت
اى تجلى گاه نور رب رحمان و رحيمكهكشان پرفروغ آسمان حاء و ميم
از تبار عشقى و از دودمان عاشقانجلوه زيبا و مرآت خداوند رحيم
چشمه سارى جارى از نهر طهور كوثرىعالم آل رسولى، مظهر ذات عليم
از ديار دلربايانى كه جمله دلبرنداز مدينه آمدى، در كوى رى گشتى مقيم
غنچه ناز على و فاطمه از نسل گلبوى ياس آيد ز كويت سوى ما با هر نسيم
از شعاع مرقدت دلها همه روشن شدهبر جهان كردى كَرَم، هم چون حسن هستى كريم
شاهراهى كز مزارت مى رود تا آسمانجاده نور است و پايانش به جنات النعيم
در مقام تو همين بس، تربت دلجوى توكربلاى دوم عشق است از عهد قديم
زائران عارف تو زائر قبر حسينبوى بهشت نينوا آيد از اين خاك و شميم
گفته پيغمبر ز فضل عالمان امتششايد اين گونه تويى بالاتر از خضر و كليم؟
هر شب جمعه اميد كربلايى ها به توستتا گشايند از دل خود عقده ها در اين حريم
با وجود زائران خود غريبى چون حسنيا اباالقاسم عزيز مجتبى عبدالعظيم
*
(اى عزيز مجتبىقبله گاه اولى)(۲)
(در عزايت يابن حيدرمى زنم بر سينه و سر)(۲)
يا مظلوم يا مولايا مظلوم يا مولا
قبله محبوب منميوه جان حسن
جان فدايت يا حبيبىهمچو جد خود غريبى
يا مظلوم يا مولايا مظلوم يا مولا
سيدى و هم كريمسرورم عبدالعظيم
كوى تو كرببلايممروه و سعى و صفايم
يا مظلوم يا مولايا مظلوم يا مولا
بس ستم بر تو رسيدگوييا گشتى شهيد
با شرار و سوز سينهجان دهى دور از مدينه
يا مظلوم يا مولايا مظلوم يا مولا
* غمت آيينه (عزاى مجتباست)(2)
به قلب عاشقان، (خيام غم به پاست)(2)
به جمع اوليا، ميان انبيا، عزا گشته به پا
عزيز مجتبى(3)
