۶۳۹۴.تهذيب الكمالـ به نقل از فضل بن سُوَيد ـ: اَحنَف بن قيس و جارية بن قُدامه و حباب بن يزيد مُجاشعى بر معاويه وارد شدند . معاويه به جاريه گفت : اى جاريه! آيا تو بودى كه همراه على بن ابى طالب مى كوشيدى و آتش جنگ را بر مى افروختى و آبادى هاى عرب را مى كاويدى و خون آنان (يعنى ياران من) را مى ريختى؟
جاريه گفت : اى معاويه! على را واگذار كه از زمانى كه دوستى على را در دل داشته ايم ، با او دشمنى نكرده ايم و از هنگامى كه خيرخواهش گشته ايم ، به او خيانت نكرده ايم [ و به او نيرنگ نزده ايم] .
معاويه گفت : واى بر تو ، اى جاريه! تو چه قدر نزد خاندانت خوار بودى كه نامت را جاريه ۱ نهادند !
جاريه گفت : اى معاويه! تو نزد خاندانت خوارتر بودى كه نامت را معاويه (سگ ماده) نهادند .
[ معاويه] گفت : اى بى مادر!
گفت : به هر حال ، مادرى مرا زاييد . بى گمان ، دسته شمشيرهايى كه تو را با آنها در صِفّينْ ديدار كرديم ، هنوز در دستان ماست .
[ معاويه] گفت : مرا تهديد مى كنى؟
گفت : تو برخلاف ميل ما بر ما دست نيافتى و به زور بر ما چيره نشدى ؛ بلكه عهد و پيمان هايى به ما دادى كه اگر بدانها وفا كنى ، ما هم وفا مى كنيم و اگر آنها را زير پا بنهى ، ما در پشت سرمان مردانى فراوان ، بازوانى نيرومند و نيزه هايى تيز بر جاى نهاده ايم . اگر دست تعدّى و خيانت تو به اندازه يك انگشت به سوى ما دراز شود ، جواب آن را با يك وجب مكر و حيله خواهيم داد .
معاويه گفت : خدا امثال تو را در ميان مردم ، فراوان نكند!
گفت : اى امير مؤمنان! درست سخن بگو . ما قريش را آزموديم و تو را پوشيده دست ترين ۲ و بخشنده ترين يافتيم . پس با ملايمت با ما رفتار كن ؛ زيرا كه بدترين شُبان ، آن است كه گله را تند و با زور براند .
