۶۵۴۰.الغاراتـ به نقل از ابو وَدّاك ـ: هنگامى كه سعيد بن نمران در كوفه بر على عليه السلام درآمد ، من نزد او بودم . [ على عليه السلام ] او و عبيد اللّه را سرزنش كرد كه چرا با بُسْر نجنگيده اند .
سعيد گفت : به خدا سوگند ، من جنگيدم ؛ امّا [ عبيد اللّه ] ابن عبّاسْ مرا تنها گذارد و از جنگيدن ، خوددارى كرد و هنگامى كه بُسر به ما نزديك شد ، با عبيد اللّه ، خلوت كردم و گفتم : بى گمان ، پسرعمويت ، جز با سخت كوشىِ تو و من در پيكار با آنان ، از ما راضى نمى شود و هيچ عذرى نداريم . امّا او گفت : نه ، به خدا سوگند ، ما تاب رويارويى با آنان و دستى براى جنگيدن نداريم .
پس از آن ، من در ميان مردم برخاستم و پس از حمد و ثناى الهى گفتم : اى مردم يمن! هركس سر در اطاعت ما دارد و در بيعت امير مؤمنان است ، به سوى من بيايد . پس گروهى از آنان اجابت كردند و با آنان پيش رفتم و جنگ ضعيفى با آنها (طرفداران بُسر) كردم و مردم از گِردم پراكنده شدند و بازگشتم و به سوى يارم (عبيد اللّه ابن عبّاس) آمدم و درباره خشم سروَرش بر او ، به وى هشدار دادم و پيشنهاد كردم كه در قلعه پناه گيرد و به سوى سرورمان بفرستد و از او كمك بخواهد كه اين كار براى ما بهتر و در پذيراندنِ عذرمان ، سودمندتر است ؛ امّا او گفت : «ما تاب ايستادگى در برابر كسانى كه آمده اند را نداريم» و آن [گروه] را ترساند .

۶۵۴۱.رجال الكشّى :[ امام] حسن عليه السلام ، پسر عمويش ، عبيد اللّه بن عبّاس را فرمانده طلايه سپاه خود كرد ؛ امّا عبيد اللّه ، چون معاويه صدهزار درهم برايش فرستاد ، پرچم را گذاشت و به او پيوست و سپاه ، بدون سركرده و فرمانده ماند .

ر .ك : ج 7 ص 163 (غارت بُسر بن اَرطات) .

۶۵۴۰.الغارات عن أبي الودّاك :كُنتُ عِندَ عَلِيّ عليه السلام حينَ قَدِمَ عَلَيهِ سَعيدُ بنُ نِمرانَ الكوفَةَ فَعَتَبَ عَلَيهِ وعَلى عُبَيدِ اللّهِ أن لا يَكونا قاتَلا بُسرا ، فَقالَ سَعيدٌ : وَاللّهِ قاتَلتُ ، ولكِنَّ ابنَ عَبّاسٍ خَذَلَني وأبى أن يُقاتِلَ ، ولَقَد خَلوَتُ بِهِ حينَ دَنا مِنّا بُسرٌ ، فَقُلتُ : إنَّ ابنَ عَمِّكَ لا يَرضى مِنّي ولا مِنكَ إلّا بِالجِدِّ في قِتالِهِم ، وما نُعذَرُ ، قالَ : لا وَاللّهِ ، ما لَنا بِهِم طاقَةٌ ولا يَدانِ .
فَقُمتُ فِي النّاسِ ، وحَمِدتُ اللّهَ وأثنَيتُ عَلَيهِ ثُمَّ قُلتُ : يا أهلَ اليَمَنِ ، مَن كانَ في طاعَتِنا وعَلى بَيعَةِ أميرِ المُؤمِنينَ فَإِليَّ إلَيَّ . فَأَجابَني مِنهُم عِصابَةٌ فاستَقدَمتُ بِهِم فَقاتَلتُ قِتالاً ضَعيفا وتَفَرَّقَ النّاسُ عَنّي ، وَانصَرَفتُ ووَجَّهتُ إلى صاحِبي فَحَذَّرتُهُ مَوجِدَةَ ^۱ صاحِبِهِ عَلَيهِ ، وأمَرتُهُ أن يَتَمَسَّكَ بِالحِصنِ ويَبعَثَ إلى صاحِبِنا ويَسأَلَهُ المَدَدَ ، فَإِنَّهُ أجمَلُ بِنا وأعذَرُ لَنا ، فقال : لا طاقَةَ لَنا بِمَن جاءَنا ، وأخافُ تِلكَ . ^۲

۶۵۴۱.رجال الكشّي :كانَ الحَسَنُ عليه السلام جَعَلَ ابنَ عَمِّهِ عُبَيدَ اللّهِ بنَ العَبّاسِ عَلى مُقَدِّمَتِهِ ، فَبَعَثَ إلَيهِ مُعاوِيَةُ بِمِئَةِ ألفِ دِرهَمٍ ، فَمَرَّ بِالرّايَةِ ولَحِقَ بِمُعاوِيَةَ وَبقِيَ العَسكَرُ بِلا قائِدٍ ولا رَئيسٍ . ^۳

راجع : ج 7 ص 162 (غارة بسر بن أرطاة) .