۶۶۵۳.رجال الكشّى :محمّد بن ابى حذيفة بن عتبة بن ربيعه ، با على بن ابى طالب و از ياوران و پيروان او بود . او پسردايى معاويه و از مسلمانان برگزيده بود . چون على عليه السلام وفات كرد ، معاويه دستگيرش كرد و خواست او را بكشد و او را مدّتى به زندان انداخت .
سپس روزى معاويه گفت : آيا به دنبال اين كم عقل ، محمّد بن ابى حذيفه ، نفرستيم تا او را توبيخ كنيم و از گم راهى اش باخبرش كنيم و به او فرمان دهيم تا به على دشنام دهد؟
گفتند : چرا .
پس معاويه به دنبالش فرستاد و او را از زندان ، بيرون آورد . معاويه گفت : اى محمّد بن ابى حذيفه! آيا وقت آن نرسيده كه به گم راهى خود در كمك كردن به على بن ابى طالب ، پى ببرى؟ ...
محمّد گفت : به خدا سوگند ، گواهى مى دهم كه تو را از جاهليت تا اسلام با يك خُلق و خو مى شناسم و اسلام ، ذرّه اى تو را دگرگون نكرده است و نشانه روشن آن هم همين سرزنش من به خاطر محبّتم به على عليه السلام است .
آن سان كه با على ، هر روزه دار شب زنده دار مهاجر و انصار ، همراه شد و تو را پسران منافقان و آزادشدگان و رهايى يافتگان ، همراهى مى كنند . تو آنان را در دينشان فريفتى و آنان با تظاهر به فريب خوردن ، از دنياى تو سود بردند .
به خدا سوگند ، اى معاويه! تو مى دانى چه كرده اى و آنان نيز مى دانند كه چه كرده اند . آنان با اطاعت از تو ، خود را در معرض خشم الهى قرار داده اند .
به خدا سوگند ، من هماره و تا زمانى كه زنده ام ، على عليه السلام را به خاطر خدا دوست مى دارم و تو را به خاطر خدا و پيامبرش دشمن مى دارم .
معاويه گفت : من تو را هنوز گم راه مى بينم . او را بازگردانيد .
پس او را بازگرداندند و در زندان ، اين آيه را مى خواند : «خداى من! زندان ، از آنچه مرا به سوى آن مى خوانند ، بهتر است» و در زندان درگذشت .
