۶۶۶۰.امام على عليه السلامـ از نامه اش به مصقلة بن هبيره شيبانى كه كارگزارش در اردشير خُرّه بود ـ: خبر كارى از تو به من رسيده كه اگر چنان كرده باشى ، خدايت را خشمگين و امامت را نافرمانى كرده اى . تو غنيمت مسلمانان را كه با نيزه ها و اسب هايشان گِرد آورده اند و بر سر آن ، خونشان ريخته است ، ميان خويشاوندان بيابانگردت كه گِرد تو را گرفته اند ، قسمت مى كنى .
سوگند به كسى كه دانه را شكافت و انسان را آفريد ، اگر اين خبر ، درست باشد ، خود را نزد من خوار خواهى يافت و منزلتت نزد من سبُك مى گردد .
پس حقّ خدايت را سبُك مگير و دنياى خويش را با نابودى دينت سامان مده كه از زيانكاران مى شوى .
بدان كه حقّ مسلمانانِ نزد من و تو ، در تقسيم اين غنيمت ، يكسان است . بر من در مى آيند و [ حقّشان را مى گيرند] و باز مى گردند .
۶۶۶۱.الغاراتـ به نقل از ذهل بن حارث ـ: مصقله مرا به خانه خود ، دعوت كرد و شام آورد و خورديم . سپس گفت : به خدا سوگند ، امير مؤمنان ، اين مال را از من خواهد خواست و به خدا سوگند ، نمى توانم بدهم .
به او گفتم : اگر بخواهى ، يك هفته نمى گذرد كه اين مال را گِرد مى آورى .
گفت : به خدا سوگند ، آن را بر دوش قومم نمى نهم و از هيچ كس نمى طلبم .
سپس گفت : بدان كه به خدا سوگند ، اگر پسر هند (معاويه) يا پسر عَفّان (عثمان) آن را از من مطالبه مى كرد ، به خودم واگذارش مى كرد . آيا نديدى كه پسر عفّان ، چگونه در هر سال ، صد هزار درهم از ماليات آذربايجان را به اشعث بن قيس مى داد؟
گفتم : اين شخص (على عليه السلام ) به چنين چيزى معتقد نيست و هيچ چيز را براى تو باقى نمى گذارد .
ساعتى ساكت ماند و من هم چيزى نگفتم و پس از اين گفتگو ، يك شب هم درنگ نكرد و به معاويه پيوست و چون خبرش به على عليه السلام رسيد ، فرمود : «چرا اين گونه كرد؟ خداوند ، شادش نسازد! كارى چون سروران و فرارى چون بندگان و خيانتى چون بدكاران كرد .
بدانيد كه اگر مى مانْد و نمى توانست بپردازد ، ما تنها بازداشتش مى كرديم ، و اگر مالى داشت ، از او مى گرفتيم و اگر نداشت ، رهايش مى كرديم» .
سپس على عليه السلام به سوى خانه مصقله حركت كرد و آن را منهدم كرد .
