5 / 8
عبد اللّه بن زبير
۶۱۹۷.شرح نهج البلاغة :عبد اللّه ، همان كسى است كه زبير را به جنگ [ با على عليه السلام ] وا داشت و همان كسى است كه رفتن به بصره را براى عايشه خوب جلوه داد . او دشنام دهنده و بد دهان بود ، با بنى هاشم ، دشمنى مى نمود و على بن ابى طالب عليه السلام را لعن مى كرد و دشنام مى گفت .
۶۱۹۸.شرح نهج البلاغة :عبد اللّه بن زبير با على عليه السلام دشمنى مى ورزيد و از وى بدگويى مى كرد و حرمت او را زير پا مى گذاشت .
عمر بن شُبَّه ، ابن كلبى ، واقدى و ديگر سيره نگاران ، روايت كرده اند كه او در ايّامى كه ادّعاى خلافت مى كرد ، چهل جمعه نماز خواند و در اين چهل روز ، بر پيامبر صلى الله عليه و آله درود نفرستاد ، و خود گفت : مرا از ياد كردن نام او باز نداشت ، جز آن كه نام او ، زمينه اى براى فخرفروشى ديگران مى شد .
در روايت محمّد بن حبيب بغدادى و ابو عبيده مُعَمَّر بن مثنى آمده است كه خانواده اى بد داشت و چون نام پيامبر صلى الله عليه و آله برده مى شد ، آنان سرهايشان را [به بى اعتنايى ]تكان مى دادند .
سعيد بن جُبَير آورده است كه عبد اللّه بن زبير به عبد اللّه بن عبّاس گفت : اين چه حديثى است كه از تو مى شنوم؟
[ ابن عبّاس] گفت : منظورت چيست؟
گفت : توبيخ و مذمّت من .
پاسخ داد: از پيامبر خدا شنيدم كه مى فرمود: «چه زشت است كه مرد مسلمان ، سير باشد و همسايه وى گرسنه».
ابن زبير گفت : دشمنى با شما اهل اين خاندان را از چهل سال پيش در دل دارم .
