۶۲۱۹.تاريخ دمشقـ در توصيف وليد بن عقبه ـ: پدرش از شيطان هاى قريش بود كه پيامبر خدا در جنگ بدر ، او را اسير كرد و گردن زد .
وليد ، همان فاسقى است كه خداوند عز و جل درباره اش مى فرمايد : «آيا كسى كه مؤمن است ، چون كسى است كه فاسق است؟ البته يك سان نيستند» » .

۶۲۲۰.امام على عليه السلام :زنِ وليد بن عقبه پيش پيامبر صلى الله عليه و آله آمد و گفت : اى پيامبر خدا! وليد ، مرا مى زند . پيامبر صلى الله عليه و آله فرمود : «به وى بگو كه پيامبر خدا مرا در پناه خود گرفته است» .
چندى نگذشت كه زن برگشت و گفت : [ پس از شنيدن پيغام شما] مرا بيشتر كتك زد .
پيامبر صلى الله عليه و آله قطعه اى از لباسش را جدا كرد و به آن زن داد و فرمود : «به وى بگو كه پيامبر خدا مرا در پناه خود گرفته است» .
مدّتى نگذشت كه زن ، بار ديگر برگشت و گفت : [ پس از شنيدن پيغام شما و ديدن نشانه شما] مرا بيشتر زد .
پيامبر خدا ، دستش را بلند كرد و دو بار گفت : «بار خدايا! خودت به حساب وليد برس . او با من مخالفت كرد» .

۶۲۲۱.الغاراتـ در توصيف وليد بن عقبه ـ: وى همانى است كه خداوند در كتابش او را «فاسق (نابه كار)» ناميد و يكى از چند جوانى است كه پيامبر صلى الله عليه و آله به آنان وعده آتش داد .
وى در برابر اين سخن پيامبر صلى الله عليه و آله كه درباره على عليه السلام فرمود : «اگر از وى پيروى كنيد ، او را هدايتگرِ هدايت شده خواهيد يافت كه شما را به راه راست خواهد برد» ، شعرى سرود و كلام ايشان را رد كرد . او چنين سرود :

اگر شتر با بارش گم شده است
پس نه هدايت شده اى در كار بوده است و نه هدايتگرى!
وى از كينه توزان نسبت به على عليه السلام و از دشمنان على عليه السلام و پيامبر صلى الله عليه و آله بود ؛ چرا كه پيامبر صلى الله عليه و آله در روز بدر در وادى صَفراء ، ^۱ پدر وى را به دست على عليه السلام به اسيرى كشت .

۶۲۱۹.تاريخ دمشقـ في وَصفِ الوَليدِ بنِ عُقبَةَ ـ: كانَ أبوهُ مِن شَياطينِ قُرَيشٍ ، أسَرَهُ رَسولُ اللّهِ صلى الله عليه و آله يَومَ بَدرٍ ، وضَرَبَ عُنُقَهُ .
وهُوَ الفاسِقُ الَّذي ذَكَرَهُ اللّهُ عَزَّ وجَلَّ ، يَقولُ : «أَفَمَن كَانَ مُؤْمِنًا كَمَن كَانَ فَاسِقًا لَا يَسْتَوُونَ» . ^۱

۶۲۲۰.الإمام عليّ عليه السلام :إنَّ امرَأَةَ الوَليدِ بنِ عُقبَةَ أتَتِ النَّبِيَّ صلى الله عليه و آله ، فَقالَت : يا رَسولَ اللّهِ ، إنَّ الوَليدَ يَضرِبُها ^۲ . قالَ : قولي لَهُ : قَد أجارَني .
فَلَم تَلبَث إلّا يَسيرا حَتّى رَجَعتَ ، فَقالَت : ما زادَني إلّا ضَربا .
فَأَخَذَ هُدبَةً ^۳ مِن ثَوبِهِ فَدَفَعَها إلَيها ، وقالَ : قولي لَهُ : إنَّ رَسولَ اللّهِ صلى الله عليه و آله قَد أجارَني .
فَلَم تَلبَث إلّا يَسيرا حَتّى رَجَعَتَ ، فَقالَت : ما زادَني إلّا ضَربا . فَرَفَعَ يَدَيهِ وقالَ : «اللّهُمَّ عَلَيكَ الوَليدَ ، أثِمَ بي» مَرَّتَينِ ^۴ . ^۵

۶۲۲۱.الغاراتـ في وَصفِ الوَليدِ بنِ عُقبَةَ ـ: وهُوَ الَّذي سَمّاهُ اللّهُ في كِتابِهِ فاسِقا ، وهُوَ أحَدُ الصِّبيَّةِ الَّذينَ بَشَّرَهُمُ النَّبِيُّ صلى الله عليه و آله بِالنّارِ .
وقالَ شِعرا يَرُدُّ عَلَى النَّبِيِّ صلى الله عليه و آله قَولَهُ ـ حَيثُ قالَ في عَلِيٍّ عليه السلام : إن تُوَلّوهُ تَجِدوهُ هادِيا مَهدِيّا ، يَسلُكُ بِكُمُ الطَّريقَ المُستَقيمَ ـ فَقالَ :

فَإِن يَكُ قَد ضَلَّ البَعيرُ بِحِملِهِ
فَلَم يَكُ مَهدِيّا ولا كانَ هادِيا
فَهُو مِن مُبغِضي عَلِيٍّ عليه السلام وأعدَائِهِ ، وأعداءِ النَّبِيِّ صلى الله عليه و آله ؛ لِأَنَّ أباهُ قَتَلَهُ النَّبِيُّ صلى الله عليه و آله بِيَدِ عَلِيٍّ صَبرا يَومَ بَدرٍ بِالصَّفراءِ ^۶ . ^۷