۶۲۲۲.شرح نهج البلاغة :وليد بن عقبة بن ابى مُعَيط ـ كه انصار را دشمن مى داشت ؛ چون آنان پدر وى را در روز بدر ، اسير كردند و در پيش پيامبر خدا گردن زدند ـ ، به انصار ، دشنام مى داد و از آنان به هذيان گويى ياد مى كرد .

۶۲۲۳.تاريخ دمشقـ به نقل از عبد اللّه بن مسعود (ابن اُمّ عبد) ـ: پيامبر خدا فرمود : «پس از من ، زمام كارهايتان به دست مردانى خواهد افتاد كه سنّت را خاموش مى سازند و به بدعت ، عمل مى كنند و نماز را از زمان هاى خودش تأخير مى اندازند» .
پرسيدم : اى پيامبر خدا! چنانچه آنان را ديدم ، دستور مى فرمايى چه كار كنم؟
فرمود : «ابن اُمّ عبد ، از من مى پرسد».
آن گاه ، دست هايش را بلند كرد ـ به طورى كه سفيدى زير بغلش را ديدم ـ و آن طور كه شمردم ، سه بار فرمود : «آن را كه عصيان خدا مى كند ، نبايد اطاعت كرد» .
يك روز ، هنگامى كه وليد بن عقبه در كوفه نماز را به تأخير انداخت ، ابن مسعود برخاست و نماز را به پا داشت و امامت جماعت را [ به جاى وليد] به عهده گرفت .

۶۲۲۴.تاريخ دمشقـ به نقل از عَلقمه ـ: در سپاهى در روم بوديم و حُذَيفه با ما بود و وليد ، فرمانده ما بود . وليد ، شراب خورد و ما خواستيم بر وى حدْ جارى كنيم كه حذيفه گفت : آيا در حالى كه به دشمنتان نزديك شده ايد بر فرمانده تان حدْ جارى مى كنيد ، تا بر شما طمع كنند ؟
خبر به وليد رسيد . پس سرود :

من شراب مى نوشم ، گر چه حرام باشد
براى به خاك ماليدن دماغ آن كه مخالفت مى كند ، شراب مى نوشم!

۶۲۲۲.شرح نهج البلاغة :إنَّ الوَليدَ بنَ عُقبَةَ بنِ أبي مُعَيطٍ ـ وكانَ يُبغِضُ الأَنصارَ ؛ لِأَ نَّهُم أسَروا أباهُ يَومَ بَدرٍ ، وضَرَبوا عُنُقَهُ بَينَ يَدَي رَسولِ اللّهِ صلى الله عليه و آله ـ قامَ يَشتِمُ الأَنصارَ ، وذَكَرَهُم بِالهَجرِ . ^۱

۶۲۲۳.تاريخ دمشق عن عبد اللّه بن مسعود عن رسول اللّه صلى الله عليه و آله :سَيَلي اُمورَكُم مِن بَعدي رِجالٌ ، يُطفِئونَ السُّنَّةَ ، ويعَمَلونَ بِالبِدعَةِ ، ويُؤَخِّرونَ الصَّلاةَ عَن مَواقيتِها . فَقُلتُ : يا رَسولَ اللّهِ ، فَما تَأمُرُني إن أدرَكتُهُم ؟ فَقالَ : سَأَلَنِي ابنُ اُمِّ عَبدٍ ، ثُمَّ رَفَعَ يَدَيهِ حَتّى إنّي لَأَرى بَياضَ إبطَيهِ ، فَقالَ : «لا طاعَةَ لِمَن عَصَى اللّهَ» ثَلاثَ مَرّاتٍ ، حَسَبتُ .
فَلَمّا كانَ الوَليدُ بنُ عُقبَةَ بِالكوفَةِ أخَّرَ الصَّلاةَ يَوما ، فَقامَ ابنُ مَسعودٍ ، فَأَقامَ الصَّلاةَ ، وصَلّى بِالنّاسِ . ^۲

۶۲۲۴.تاريخ دمشق عن علقمة :كُنّا في جَيشٍ بِالرّومِ ، ومَعَنا حُذيفَةُ ، وعَلَينَا الوَليدُ ، فَشَرِبَ الوَليدُ الخَمرَ ، فَأَرَدنا أن نَحُدَّهُ ، فَقالَ حُذَيفَةُ : أ تَحُدّونَ أميرَكُم وقَد دَنَوتُم مِن عَدُوِّكُم ، فَيَطمَعوا فيكُم ؟ ! فَبَلَغَهُ ، فَقالَ :

لَأَشرَبَنَّ وإن كانَت مُحَرَّمَةً
ولَأَشرَبَنَّ عَلى رَغمِ أنفِ مَن رَغِم^۳