۵۳۰۷.امام على عليه السلامـ خطاب به خداوند عز و جل ـ: فرشتگانى را در آسمان هايت جاى دادى ، و آنها را بالاتر از زمينت قرار دادى . آنان ، آگاه ترينِ آفريدگانت بر تو ، بيمناك ترينشان از تو ، و نزديك ترينشان به تو هستند .
هرگز در پشت ها قرار نگرفتند ، و زهدان ها آنان را در خود جاى ندادند ، و از «آبى پستْ» آفريده نشدند ، و «بَدِ زمانه»^۱ آنان را گروه گروه نساخت .
آنان با جايگاهى كه نسبت به تو و منزلتى كه در پيشگاه تو دارند ، همه خواسته هايشان در تو گِرد آمده ، و بسيارىِ طاعتشان از توست ، و از فرمان تو غافل نيستند .
اگر كُنه آنچه را كه از تو برايشان پوشيده مانده، ببينند، كردارهايشان را كوچك خواهند شمرد و خود را خُرد خواهند ديد و خواهند فهميد كه تو را به حقيقتِ پرستشت پرستش نكرده اند ، و در خورِ حقّ فرمان بردارى ات ، از تو فرمان نبرده اند .
منزّهى ، اى خالق و معبود!

۵۳۰۷.عنه عليه السلامـ أيضا ـ: مِن مَلائِكَةٍ أسكَنتَهم سَماواتِكَ ، ورَفَعتَهُم عَن أرضِكَ ، هُم أعلَمُ خَلقِكَ بِكَ ، وأخوَفُهُم لَكَ ، وأقرَبُهُم مِنكَ . لَم يَسكُنُوا الأَصلابَ ، ولَم يُضَمَّنُوا الأَرحامَ ، ولَم يُخلَقوا من مَّآءٍ مَّهِينٍ ، ولم يَتَشَعَّبهُم رَيبُ المَنونِ . وإنَّهُم عَلى مَكانِهِم مِنكَ ، ومَنزِلَتِهِم عِندَكَ ، وَاستِجماعِ أهوائِهِم فيكَ ، وكَثرَةِ طاعَتِهِم لَكَ ، وقِلَّةِ غَفلَتِهِم عَن أمرِكَ ، لَو عايَنوا كُنهَ ما خَفِيَ عَلَيهِم مِنكَ لَحَقَّروا أعمالَهُم ، ولَزَرَوا ^۱ عَلى أنفُسِهِم ، ولَعَرَفوا أنَّهُم لَم يَعبُدوكَ حَقَّ عِبادَتِكَ ، ولَم يُطيعوكَ حَقَّ طاعَتِكَ . سُبحانَكَ خالِقاً ومَعبوداً ! ^۲