ك ـ پذيرايى شايسته در گور
۴۳۶۳.امام على عليه السلامـ در مناجاتش ـ: خداى من! گويى [ پيكر ] خودم را مى بينم كه در گورم نهاده شده ام و همسايگان تشييع كننده آن ، بازگشته اند و غريبان بر غربت آن گريسته اند ، و خويشان مهرورز ، بر آن ، سرشك افشانده اند و دوستداران آن ، آن را از بالاى گور بانگ زده اند ، و دشمنانش در زندگى ، به هنگام مرگ بر او رحم آورده اند ، و در اين هنگام ، بر ناظران ، بيچارگى اش و بر بينندگان ـ به خاطر اين كه خاكْ متّكايش شده ـ ، درماندگى اش پوشيده نمانده است.
سپس ـ خدايا ـ مى گويى : اى فرشتگان من! او تنهايى است كه نزديكانش از او جدا شده اند و يكّه اى است كه خاندانش از او قطع ارتباط كرده اند . اندكى پيش ، بر من فرود آمده و در گورش غريب شده است . او در زندگى دنيايى به درگاهم دعا مى كرد و به نگاه من در اين روز ، اميد بسته بود .
و در اين هنگام است كه ـ خدايا ـ به شايستگى مهماندارى مى كنى ، و بر من از خاندان و خويشانم مهربان ترى.
