۴۴۳۱.امام على عليه السلامـ در سجده شكر ـ: اى آن كه فراوانى خواهش از او ، جز گسترش و فزونىِ عطا را موجب نمى گردد! اى آن كه گنج هايش پايان نمى پذيرد! اى آن كه گنج هاى آسمان ها و زمين ، از آنِ اوست! اى آن كه گنج هاى كوچك و بزرگ ، از آنِ اوست! بدى من ، تو را از احسانت باز نمى دارد . تو بر من بر پايه آنچه شايسته آنى ، رفتار كن كه تو شايسته كَرَم، بخشش، عفو و گذشتى .
اى پروردگار! اى خدا! با من بر اساس شايستگى من رفتار مكن كه من شايسته عقوبتم و خود خويشتن را دستخوش اين عقوبت ساخته ام. مرا حجّتى و بهانه اى در پيشگاه تو نيست . با همه گناهانم به درگاه تو بازگشته ام و بدانها اعتراف مى كنم تا از من درگذرى و تو از من به آنها آگاه ترى . با هر گناهى كه كرده ام و هر خطايى كه مرتكب شده ام و هر بدى اى كه انجام داده ام ، به حضورت باز مى گردم .
بار خدايا! ببخش، رحم كن و از هر آنچه مى دانى ، درگذر كه تو عزيزترين و بخشنده ترين هستى .
ز ـ در ركوع و سجده نماز خوف
۴۴۳۲.امام باقر عليه السلام :على عليه السلام بر روى چارپا و رو به قبله ، نماز خوف مى خوانْد و ركوع مى كرد و مى گفت : «براى تو فروتنى مى كنم و به تو ايمان آورده ام و تو پروردگار منى» .
آن گاه سرش را از ركوع [ براى سجده ] پايين مى آورد ، بى آن كه پيشانى اش با چيزى تماس پيدا كند و مى گفت : «تو را سجده مى كنم و به تو ايمان آورده ام و تو پروردگارم هستى».
