۴۴۴۳.امام على عليه السلامـ در پى هر نمازى ـ: خداى من! اين ، نماز من است كه آن را به جا آوردم ، نه براى نيازمندى تو به آن و رغبت تو در آن ؛ [ بلكه] تنها براى بزرگداشت، فرمانبرى و اجابت تو در آنچه كه مرا بدان امر كرده اى .
خداى من! اگر در نيّت، قيام، قرائت، ركوع و يا سجود آن ، نقص و يا خللى وجود دارد ، مرا بدان مگير ، و با پذيرش و بخشش بر من منّت نِه ، به [ حقّ ] رحمتت ، اى مهربان ترينِ مهربانان !
۴۴۴۴.الأمالى ، مفيدـ به نقل از محمّد بن حنفيّه ـ: هنگامى كه على بن ابى طالب عليه السلام دور خانه كعبه طواف مى كرد ، مردى ۱ را ديد كه به پرده كعبه چنگ افكنده و مى گويد : اى آن كه شنيدن سخنى ، او را از شنيدن سخن ديگرى باز نمى دارد! اى آن كه درخواست كنندگان ، او را به اشتباه نمى افكنند! اى آن كه اصرارِ اصراركنندگان ، او را خسته نمى سازد! به من خُنَكاىِ گذشت خود و شيرينى رحمتت را بچشان .
اميرمؤمنان فرمود : «اين دعاى توست؟» .
مرد به وى گفت : آيا شنيدى؟
فرمود : «آرى» و افزود : «در پى هر نمازى آن را بخوان . به خدا سوگند ، هيچ مؤمنى در پىِ نمازش اين دعا را نمى خواند ، مگر آن كه خداوند ، گناهان او را مى بخشد ، گرچه به شمارِ ستارگان و قطرات باران آسمان و ريگ ها و ذرات خاك زمين باشد» . ۲
۴۴۴۵.امام على عليه السلامـ در پى هر نمازى ـ: بار خدايا! بر من ببخش هر آنچه را كه پيش فرستادم و يا پس داشتم، هر آنچه را كه مخفى كردم و يا آشكار ساختم، و هر آنچه را كه تو بدان از من داناترى ؛ چرا كه تو پيش دارنده و تأخير اندازنده اى و جز تو خدايى نيست.
