ج ـ پس از نماز ظهر
۴۴۴۹.امام على عليه السلامـ در پى نماز ظهر ـ: بار خدايا! همه سپاس ، از آنِ توست، و همه حكمرانى از آنِ توست . همه خيرها در دست توست، و همه كارهاى آشكار و نهان ، به سوى تو بازگردانده مى شود،و پايان هر كارى به سوى توست.
بار خدايا! سپاس ، از آنِ توست ، براى گذشتت در پى توانايى . و سپاس ، تو راست براى بخشندگى ات پس از خشمت.
بار خدايا! سپاس ، از آنِ توست ، اى بالابرنده درجه ها، پاسخگوى دعاها، فرو فرستاننده بركت ها از فراز هفت آسمان، دهنده درخواست ها، تبديل كننده بدى ها به خوبى ها، درجه قراردهنده خوبى ها ، و بيرون كشنده به سوى نور از تاريكى ها.
بار خدايا! سپاس ، از آنِ توست، اى بخشاينده گناه، پذيرنده توبه، سختْ مجازات كننده و صاحب بخشش! خدايى جز تو نيست و بازگشت به سوى توست.
بار خدايا! سپاس در شب ، آن هنگام كه پرده مى افكند ، از آنِ توست . سپاس در روز ، آن هنگام كه بر مى آيد ، از آنِ توست و سپاس در دنيا و آخرت ، از آنِ توست .
بار خدايا! سپاس در شب ، از آنِ توست ، هنگامى كه تاريكى اش روى آورَد و پشت كند ، و سپاس در روز ، از آنِ توست ، هنگامى كه بدمد ، و سپاس به هنگام طلوع و غروب خورشيد ، از آنِ توست . سپاس براى نعمت هايت ـ كه به شمار نمى آيند و امتداد و نهايت آنها از ميان نمى رود ـ از آنِ توست.
بار خدايا! سپاس بر آنچه گذشت ، از آنِ توست ، و سپاس براى آنچه مانده ، از آنِ توست .
بار خدايا! در هر كارى ، مورد اعتماد منى ، و در هر نياز ، پشتوانه منى . در هر درخواست ، يار منى ، و در هر وحشتى ، همدم منى ، و در هر نابودى اى ، نگهدارنده منى .
بار خدايا! بر محمّد و خاندان محمّد درود فرست ، و روزى ام را گسترده كن ، و در آنچه به من داده اى ، بركت قرار ده، قرض هايم را ادا كن ، و كارهايم را اصلاح كن ، كه تو رئوف و مهربانى.
خدايى جز خداوند حليم و كريم نيست . خدايى جز خداوند پروردگارِ جهانيان نيست . خدايى جز خداوند پروردگارِ عرش عظيم نيست. بار خدايا! از تو موجبات رحمتت ، لوازم بخششت ، بهره ورى از هر خير ، سلامت از هر گناه، دستيابى به بهشت ، و نجات از دوزخ را درخواست مى كنم .
بار خدايا! به [ حقّ ] لطف و منّت و رحمتت ، هيچ گناه مرا ، نابخشوده رها مكن؛ هيچ همّت مرا ، بر نياورده مگذار؛ هيچ غم مرا ناگشوده مساز ؛ هيچ درد مرا بدون شفا مكن؛ و هيچ بدهكارى ام را ادا ناشده منما؛ هيچ ترسى را ايمنى نيافته مكن ؛ و هيچ نيازى را برآورده ناشده ، مساز، اى مهربان ترينِ مهربانان!
