۴۴۷۵.امام صادق عليه السلام :امير مؤمنان ، هرگاه كه از نافله نماز ظهر ۱ [ يا فريضه ظهر ] فارغ مى شد ، مى گفت : «بار خدايا! من به [ يارى ] جود و كَرَمت به تو تقرّب مى جويم و به [ واسطه ] محمّد ، بنده و فرستاده ات به تو تقرّب مى جويم . با خودِ تو و فرشتگان مقرّبت و پيامبرانى كه فرستاده اى ، به تو تقرّب مى جويم.
بار خدايا! تو از من بى نيازى و من نيازمند توام . تو بى نيازى و من محتاجِ توام . از خطاهايم درگذشتى و گناهان مرا بر من پوشاندى . پس امروز ، نياز مرا برآورده كن ، و به زشتى هايى كه از من مى دانى ، مرا عذاب مده ؛ بلكه گذشت و بخشش تو مرا فرا گيرد».
آن گاه به سجده مى رفت و مى گفت: «اى سزاوار ترس و بخشش! اى خوب! اى مهربان! تو از پدر و مادرم و از همه آفريده ها بر من نيكى كننده ترى . با بر آوردن حاجتم و استجابت دعايم و رحم آوردن بر فريادم ، مرا بپذير ؛ چرا كه تو انواع گرفتارى ها را از من گشودى».
۴۴۷۶.امام على عليه السلامـ در حكمت هاى منسوب به ايشان ـ: بار خدايا! اگر ما در اقدام به طاعت تو كوتاهى كرديم، ولى در طاعت هاى تو به دوست داشتنى ترينِ آنها در نزد تو [ يعنى توحيد ] چنگ زديم [ كه] : «خدايى جز تو نيست» ؛ طاعتى كه به حق ، از سوى تو آمده است.
۴۴۷۷.امام على عليه السلامـ هنگام ذبح كردن ـ: «از روى اخلاص ، پاكدلانه روى خود را به سوى كسى گردانيدم كه آسمان ها و زمين را پديد آورده است ؛ و من از مشركان نيستم» . «به راستى نماز من، عبادات من، زندگى و مرگم ، از آنِ خدا ، پروردگارِ جهانيان است . شريكى براى او نيست . به اين كار ، فرمان داده شده ام و من نخستين مسلمانم» .
