۴۴۸۹.على عليه السلام :خداى من! عطاى تو آرزويم را گسترش داده و شكر تو پيش از عمل من است . پس مرا به هنگام فرا رسيدن اجلم به ديدارت شادمان ساز.
خداى من! عذرآورى من به درگاهت ، عذرآورى كسى نيست كه از قبول عذرش بى نياز است . پس عذرم را بپذير ، اى بهترين كسى كه بدكاران به درگاهش عذر مى آورند!
خداى من! در حاجتى كه عمرم را در خواستن آن از تو گذرانده ام ـ كه همانا بخشش باشد ـ ، مرا رد مكن.
خداى من! اگر مى خواستى خوارم سازى ، هدايتم نمى كردى ، و اگر مى خواستى رسوايم كنى ، به اعمالم سرپوش نمى افكندى . پس مرا از آنچه به خاطر آن هدايتم كردى ، برخوردار فرما و آنچه را به خاطر آن [ بر اعمالم ]سرپوش گذاشتى ، ادامه بده.
خداى من! آنچه از بلايايى كه توصيف كردم و مرا بدانها گرفتار كردى يا بخششى كه به من كردى ، همه آنها به خاطرِ لطفى است كه انجام دادى ، و اگر مى خواهى آن را تمام كنى ، گذشت تو تمام كننده آن است.
خداى من! اگر گناهانى كه مرتكب آنها شده ام نبود ، از عِقابت نمى ترسيدم ، و اگر آگاهى ام از كَرَمت نبود ، به ثوابت اميد نمى داشتم ، و تو با برآوردن آرزوى آرزومندان برترين بخشندگانى ، و در گذشتِ از گنهكاران مهربان ترين كسى كه مهرش را طالب اند.
خداى من! نَفْسم اميدوارم مى كند كه تو مرا مى بخشى . چه آرزوى ميمونى است كه بشارت گذشتت را مى دهد! پس ، با كَرَم خود ، بشارت هايى را كه آرزو مى كند ، محقّق كن و به بخشش خود ، ويرانگرى هايى را كه مرتكب شده ، بر من ببخش.
خداى من! خوبى ها مرا در بين بخشش و كَرَمت افكنده است و بدى ها بين گذشت و بخششت . اميدوارم كه بدكار و نيكوكار در بين اين دو ، ضايع نشوند.
خداى من! اگر ايمان به يگانگى تو برايم گواهى دهد و زبانم به تمجيد تو سخن گويد و قرآن ، مرا به بخشش هاى ارزشمندت راهنمايى كند ، چه سان اميدم به حُسن وعده هايت خشنود نباشد؟
خداى من! پياپى آمدنِ احسان تو بر من ، مرا بر حُسن نظر تو بر من راهنمايى مى كند . پس چگونه كسى كه نظر تو بر او نيكوست ، بدبخت خواهد بود؟
خداى من! اگر ديده خشمت به هلاكت در من نظر افكَند ، ديدگانِ رحمتت ، در كار نجات من از هلاكت، نخواهد خوابيد.
خداى من! اگر گناه من ، مرا به عذابت عرضه مى دارد ، اميد من ، مرا به پاداشت نزديك مى كند .
خداى من! اگر ببخشى ، به فضل خود مى بخشى ، و اگر عذابم كنى ، به عدالت خود عذاب مى كنى .
اى آن كه جز به فضل او اميد ، و جز از عدل او بيم نمى رود ! بر محمّد و خاندان محمّد ، درود فرست و به فضل خود ، بر ما منّت نِه و در عدلت بر ما سخت مگير.
