۴۴۹۰.امام على عليه السلام :خداى من! اگر مرگم نزديك شده و اعمال من ، مرا به تو نزديك نساخته است ، اعتراف به گناه را وسيله عذرخواهى ام قرار داده ام . اگر درگذرى ، چه كسى از تو شايسته تر به گذشت است؟ و اگر عذابم دهى ، چه كسى در آن جا دادگرتر از تو در قضاوت است؟
خداى من! من با توجه به خود ، بر خويش ستم كردم ، امّا نظر تو از من برنگشت ، پس واى بر من اگر با نظرداشت تو نجات نيابم.
خداى من! در تمام زندگى ام همواره به من نيكى كننده بودى . پس از درگذشتم ، نيكى ات را از من مبُر.
خداى من! چگونه از حُسن نظر تو پس از مرگم نا اميد شوم ، در حالى كه در زندگى ام ، جز به نيكويى مرا سرپرستى نكرده اى؟
خداى من! گناهانم مرا بيمناك مى كند و محبّتم به تو ، مرا پناه مى دهد . كار مرا آن گونه كه شايسته توست ، سامان ده و به فضل خود به كسى كه نادانى اش او را فراگرفته ، توجه كن . اى آن كه هيچ پوشيده اى بر او پوشيده نيست! بر محمّد و خاندان محمّد ، درود فرست و بر من آنچه از كارهايم را كه بر مردمْ پوشيده مانده ، ببخش.
خداى من! در دنيا گناهانى را بر من پوشيده داشتى و آشكار نساختى ، و من به پوشيده داشتن آنها در روز واپسين ، نيازمندترم و آن گاه كه آنها را بر گروهى از مسلمانان آشكار نساختى ، بر من نيكى كردى . در روز رستاخيز ، با آشكار ساختن آنها در پيش چشم جهانيان ، مرا رسوا مساز.
